Yılmaz Odabaşı Sözleri ve Hayatı

Dilediğin kadar uzağa git, hep aynı gökyüzünü paylaşacağız.

Boşuna çırpınma gökyüzü, yurdum kadar ağlayamazsın.

Oysa ölünecek bir şey yokmuş, gidince sen, yaşanacak bir şey olmadığı kadar.

Biz şimdi ölsek; en fazla kahvede çaylar soğur.

Yas tutan şu dünyanın kalabalığında
Gelenler gittiler, gölgemle kaldım.
Çek git yolumdan kalbim artık, uslandım!
Ama kuşlarım...
Kuşlarım vuruldu, çoktan kimsesiz kaldım.

Bir gün yıkılacak sultası zulmün. Yıkılacak bu yangınlar barikatı, dilsiz figanlar. O zaman ölülerle birlikte geceyi toplar gibi dolaşacaktır rüzgar.

Herkes kırılamaz, ipince bir dal olmak gerekir kırılmak için, ama dünya kütüklerin.

Bir insana; 'ya benimle olur musun?' denir, 'ya da benimle olur musun?' işte iki noktacık değiştirir anlamı.

Ya kederiydik kendimizin, ya bir halkın kaderi; ya şakağı ya şafağı bir halkın namlular çarmıhında!

Yaşam yanıltmanın, insanlar yanılmanın ustası oldukça yine yeni düşler deniyor ve deneniyorlar.

Bazen anılara en çok yakışan elbise, birkaç damla gözyaşıdır, unutma.

Keşke yalnızlığım kadar yanımda olsaydın keşke yalnızlığımla paylaştığımı seninle paylaşsaydım keşke senin adın yalnızlık olsaydı ve ben hep yalnız kalsaydım..

İyi ki bu düştesin, her sabah ısıyan güneştesin, iyi ki yoksulüz bulutlar gibi, soğuyan dünyada sımsıcak fırınlar gibi..

Demiştim, gidip geniş bir bulut alalım. Çünkü yarın, gökyüzü üzerimde hep dikdörtgen kalacak. Yarın kalbimin ormanına küller yağacak.

Ben seni hep ayrılıkla anmışım titreyen ellerimle günlerin buğusuna adını. Hep adını yazmışım.

Evlerin çatıları, kapıları ve perdeleri, sevinçleri, coşkuları olduğu kadar acıları ve yoksullukları da örtüyor. o örtülü kapıların, perdelerin ardında herkes kendi cennetini ya da kıyametini yaşıyor.

Boşuna çırpınma gökyüzü: yurdum kadar ağlayamazsın.

Böyle geçip giderken uzun zamanlar, kimleri unuttuk kimler kalanlar?

Yaşlı bir kısa rehin düşse de günler, kalbindeki tomurcuğu bahara büyüt; o tomurcuk düşlerinin yağmuruyla ıslansın.

Artık kim, sana nasıl ulaşır? Öyle bir serüven ki hayat karanlıkta polyanna'lar, ışıklarda palyaçolar dolaşır.

Eski bir aşk, yeni bir ayrılıktır her zaman. Bunu kuşlar sorar, yıldızlar da anlatır; kimse bilmez be canım bir yara bir ömrü nasıl kanatır.

Sen bir şeyler bilsen bildiğinden ben çıkarım çocukluğuma dokunsan öksüz çıkarım halkımı tanışan yurtsuz çıkarım.

Deli sormuş deliye, aşk nedir diye? Deli gülmüş deliye, ben niye delirdim diye ..

Gittiğin yer bir yağmur damlası kadar yakın, gittiğin yer bir uçurum kadar uzak.

Yıllar geçer, idris'lerin kalplerindeki çocuklar daha ölüdür; düşleri hâlâ terasta, idris'ler ise zemin katta kiracı oturur.

Ve ben gittim yüreğimde kan gülleri, siz de o aşkın teninde dinamit sayın beni!

Herkes bilir gitmesini. Bir zaman öğrenirsin gideni sırtından öpmesini..

Ne ses ne nefes ne de bu rüzgâr bağışlar seni simsiyah gecelerde budanırken ah ömrüm dönüp sırtını giderken kimler karşılar seni?

Kanmadım aynalara sana kandığım kadar, içimde bir boşluk sana yandığım kadar..

Öyle bir serüven ki hayat; karanlıkta polyanna'lar, ışıklarda palyaçolar dolaşır..

Gitti.. Kanatları yüreğimdeydi kalan, elimde minyatür bir kuş şimdi yitirdim o aşkın kimliğini hükümsüzdür.

Herkesin bir kimsesi vardır ben bilmez miyim bir de kimsesizliği..

Ses hoyrat sevinç yılgın şakaklarım sonbahar.

Ben iki şeyin apansız geldiğine inanırım: aşk ve ölüm.. İkisi de geldiğinde git diyemezsiniz. İkisinin de önemi ve büyüklüğü, belki de geldiklerinde git diyemediğimiz içindir.

Ve andolsun ki hiçbir kurşun, hiçbir çelik, hiçbir toprak ve hiçbir vatan daha kutsal değildir insandan!

Sokakların gün batınca neden boşaldığını ve yüreğimin neden kabardığını bilmiyorum. Konuşsam sessizlik gitsem ayrılık.

İstediğin kadar uzağa git ! Hep aynı gökyüzünü paylaşacağız .

Yalnızlığımda seni büyüttükçe kalabalıklaşacağım; sen kendi kalabalığında hep yalnız olacaksın.

Siz orada kalabalık ve kabarık kalın, sağ olun, yalnızlık iyi, yalnızlık iyi.

Hep bir çağlayan gibi senin sevdana aktım; sen ise sularını kaçıran bir nehir gibi uzaktın.

Gözlerini sil ve bu sevda kadar köyü bir çay tutuştur ellerime yok, gitme! Gitme, sen gidince sevmek yüreğimde düğümleniyor özlemeyi yutkunuyorum..

Yitirdiğin her şeyde, kazandığın birşey vardır, kazandığın her şeyde biraz yitirdiklerin. Hayat karşına nasıl çıkarsa çıksın, vazgeçme ve unutma: senin hayallerin olmazsa, başka birinin hayali olamazsın asla.

Artık bu ayrılıklardan kalbim usandı bir gökyüzü, bir duvar, bir resmin kaldı oysa dünya ne geniş, koğuşum dardı bıraksalar martılarla randevum vardı.

Böyle geçip giderken uzun zamanlar, kimleri unuttuk kimler kalanlar?

Kimin umrunda buharlaşmış oğullarını arayan anaların acısı.

Her ömür kendi gençliğinden vurulur.

Kısa bir öyküdür hayat, uğruna upuzun acılar çektiğimiz. Kısa bir Türküdür, bir kez daha söylemek için delirdiğimiz..

Hayat hattında acemi tayfalardık. Ne avunduk sevinç müsveddeleriyle; aşktan ikmale kaldık..

Önce sesini, sonra yankısını çaldırdın şu beton ormanında. Kal orda!artık hiçbir şeyden kurtulamazsın. ıslanmışsın bir kere oğlum, yaş gününde kuruyamazsın.

Kimse bilmez be canım, 'bir yara bir ömrü nasıl kanatır.

Herkes arar pembesini. Oysa kendinden ötesi yoktur; kimse sevmez yalnızlıkta gölgesini.

Bu yüzden uğruna çok olduğum sabahlar, yaralıdır. Gençliğim darmadağın bir ilkyaz tufanıdır. Bu sevdayı kurda kuşa yedirtmem!