Serkan Özel Sözleri ve Hayatı

Altı üstü bir hayat. Altına ölüm demişler, üstüne de hayat.

Kimisi değer görmeyi hak ederken, kimisi de gördüğü değeri bile mahveder.

Şiir kadar güzel bir kadını makyajlı kelimelerle kandıramazsın.

Yüreğin çok kalabalıktı ses etmedim...

En çok da çayın demlisini, aşkın da senlisini seviyorum.

Sen benim en güzel hatamdın. Ve ben hatamla hiç yüzleşemedim.

Rüyalarıma gelemeyecek kadar uzaksın, ve uyutmayacak kadar yakın.

Dön artık! Çünkü hayatımı başkaları yaşıyor...

Ben çok severken gidersen, kendimden geçerim. Ama çok sevdiğine inandırıp da gidersen, inan o zaman senden bile vazgeçerim.

Ne zaman bir çocuk ölse, dünya küçülüyor gözümde.

Geldin; Görmezden geldin, Duymazdan geldin, Bilmezden geldin, En çok da, Mutluyken aklıma geldin.

Bir insanın iyi biri olduğunu görebilirsin, ama güvenilir olup olmadığını sadece hissedersin.

Yeri geldi zamanı yetiremedik. Yeri geldi zamana yetemedik. Yani anlayacağın sevgilim, koca bir ömrü hiç etmek için birlikteydik.

Olmadı işte, ikimizde bir şeyleri beceremedik. Sen sevmediğin kadar gitmeyi beceremedin, bense gittin kadar unutmayı. İkimizde bir yarımdık, oysa izin verseydin ikimizde birbirimizin yarınıydık. Şimdi her şey için çok geç. Vakit artık 'biz' için dünleri g

Konu yara olunca, kapanmıyor...

Söz ömrümle karşılarım tüm mutluluk masrafları...

Sana çay yapsam, benimle ömrüm soğuyana kadar kalır mısın?

Tüm yaşattıkların için sağ olsan da bir daha asla solum olmayacaksın.

O başkasına yanar, sense kendinden soğursun...

Öyle sustum ki, artık söz konusu bile değilsin...

Sensizlik de bir dilmiş. İçime sustuğumda öğrendim.

Zaman elverseydi unuturdum seni diyemem sevgili. Bilirsin, yokluğunda bile zamana tutunarak aldatmadım seni.

Zaafım yok, ama ne zaman aklıma gelsen aşka inanıyorum.

Canımdın bir zamanlar. Ama şimdi sadece kötü bir anı olarak kalacaksın. Ve bugüne kadar tüm yaşattıkların için sağ olsan da, bir daha asla solum olamayacaksın.

Sen benim en güzel hatamdın. Ve ben hatamla hiç yüzleşemedim.

'Biz' olmanın ağırlığını kaldıramadığın için 'sen' olarak kalmıştın yanımda bir zamanlar. Zaten bende sen gittikten sonra öğrendim, 'biz' olma çabası için kendimi çok önceden terk ettiğimi. Ayrı ayrı acının birer parçaları iken, birlikte mutluluğun tam ol

İnsan boy aynasında değil, bir başkasının iç dünyasında güzel durmalı.

Tut ellerimden ve hiç kimsenin olmadı bir yere gidelim seninle. Hayallerimizi tekrar kurmak için, yarınlara beraber uyanmak için ve gidecek yerimiz kalmadığında birbirimizde kalmak zorunda olduğumuz için. Kimseler de olmasın yanımızda. Kahvemiz hep iki ki

Ömrüme ödevsin, yaza yaza bitiremediğim...

Gözlerin aşkta bildiğim tek lisandı.

Her elimi açtığımda yemin ettiğim ve her duanın sonuna geldiğimde, yeniden bittiğimsin...

Ne zaman aklıma gelsen aşka inanıyorum...

Belki sonbahar gibi, belki de son kez bakar gibi...

Bir anlatım bozukluğusun, susarak düzelttiğim...

Sen gel... Söz ömrümle karşılarım tüm mutluluk masraflarını...

Hayatın bize verdiği en güzel umut, 'Yarındır'.

Kış fena bastırdı yüreğime. Ne olur gitme, bir bahar daha kal...

Korkuyorum. Yeniden sevmekten değil, benzerine yenilmekten.

Benden başkasına gülerken açılan gamze çukurunu günahla dolduruyorsun.

Aslında ben hep kaybetmiştim bu hayatta. Sadece bu gerçeği o vurdu suratıma.

Kimisi duracağı yeri, kimisi de haddini bilmez...

Sevmenin ne demek olduğunu kendime unutturamazsam, sevmeye senden devam ederim.

Kırılmıştım, dokunsan dağılacaktım üzülmüştüm, sorsan ağlayacaktım sevmiştim, sevsen anlayacaktın.

Terk etmek mi? Hiç etmedim... Terk etmek hiç etmekti. Etmedim...

Zaafım yok, ama ne zaman aklıma gelsen aşka inanıyorum...

Geri dönmesen bile arada bir dönüp arkana bak olur mu?

Gözyaşı acının ıslak imzasıdır.

Sesinde yalan var senin, anladım. Yüksek sesle bastıramıyorsun alçalmışlığını...

Severken, sevilmediğimi bilmekten, bilip de sevmeye devam etmekten, yoruldum...

Etrafı ne kadar kalabalık olursa olsun, her insan kendisi kadar yalnızdır.

Ardından ölmedim ölmesine de, yaşamayı da hiç denemedim.

Daralan vakit olsa da, sıkışan her zaman vicdandır.

Unutamadım. Geleceğe dair umut da bağlamadım. Çünkü sen bana bi hiç uğruna her şeyden vazgeçmeyi, vazgeçtikten sonra da her şey içinde bi hiç bile olamamayı öğrettin.

Benim gibi güzel sevemezler seni...

Yazıklar olsun tüm şehirlere! Çünkü ben seni hiçbirinde unutamadım...

Beni yarım bırakma, başkasına can olur. Beni yarına da bırakma, can bu belli mi olur...

Kaç katil gördüm, hiçbiri senin gibi seve seve gitmiyordu. Ve kaç ceset gördüm, hiçbiri senin kadar soğuk gelmiyordu.

'Seni seven çok özledi' de kendine. Çünkü ben çok özlemiş olacağım geldiğinde...

Şimdi söyle; benimle bir olup, acıları yerle bir edebilir misin?

Çünkü sen yoksan, nefesim de noksan...

Dönmediğin her gün, ya ahımı alıyorsun ya da günahımı...

Bırakma beni, ezberinde tut! Gerekirse yine ez ama berinde tut!

Bu gitmek, bizi değil seni bitirecek. Haberin olsun...

Çünkü böyledir aşk! O gözlerini kaçırır, sense aklını...

İnsan ölmek isteyince, sevecek birini buluyor mutlaka.

Ve ben seni, içimden atamaya bile kıyamadım.

Baktım yaza yaza bitecek gibi değilsin, bitire bitire yazdım seni...

Ve aşk öyle bir ateştir ki; sırf o üşümesin diye kendi canını yakar durursun.

Kural basit! Karakteri oturmamış olanı, yüreğine buyur etmeyeceksin.

Ama yine de benim seni sevdiğim kadar kimse tarafından bu kadar güzel sevilmeyeceksin.

Her insanın ezberinde tuttuğu bir yalnızlık vardır.

Artık seni kim severse sevsin, benim seni sevdiğim kadar güzel sevilmeyeceksin.

'Seni seven çok özledi' de kendine. Çünkü ben çok özlemiş olacağım geldiğinde...

'Paylaşmak güzeldir' derler. Benimle bir hayatı paylaşır mısın?

Ne zaman seni anlatmaya kalksam, tüm harfler içime oturuyor.

Aşkı yanlış yerde aradığın için doğru insanı kaybediyorsun.

Sen benim en güzel hatamdın. Ve ben hatamla hiç yüzleşemedim.

Mutluluk bir espriydi. Ve biz hiç gülmedik.

Gözünün yaşına bakmam artık. Çünkü bakarsam, tekrar severim seni.

Ve aşk öyle bir ateştir ki; sırf o üşümesin diye kendi canını yakar durursun...

Bu gidiş sana mutluluk getirmez. Çünkü ardından gelmeyeceğim...

Benim gibi güzel sevemezler seni...

Baba ölürse, çocukluk da ölür.

Ve sen öyle bir gittin ki; önce yediğimin tadı, sonra da sevdiğimin adı battı.

İnsan ölmek isteyince, sevecek birini buluyor mutlaka...

Hayatı terbiye edemiyorsan, gülerek küfredeceksin.

Ağlamak; anlatamamanın başucu kitabıdır.

Aşkta ara vermek olmaz. Ya yerini verirsin, o yeri yalnızlık alır. Ya da o yerde yeller eser, yalnızlık kalır.

Gönlümün şiirine başlık olsan, iki dizemin üstüne yığılır kalırım her kafiyede...

Gelecek diye bir şey yok. Gelmeyecek olan ne varsa, onu sevdik biz.

Kimisi duracağı yeri bilmez, gider, kimisi kalsa bile haddini bilmez, biter.

Tutsağın değildim. Tutsaydın senindim.

Seni ağlarken görmelerine izin ver. Ama seni ağlatanların bir daha seni görmelerine izin verme.

Tek başına çok kalabalık bu dünya, benimle yalnız kalır mısın?

Öyle ya, bu şehrin en soğuk yeriydi gözlerin. Biliyorum...

Çünkü sen yoksan, nefesim de noksan...

Ben seni, bir çocuk gibi yalansız ve gülerken sevdim en çok...

Sen yoksun ya; deniz bile dalgasını geçti buralarda...

Güven, bir insanın dalları gibidir.

Önce gece geldi, uyutmadı. Ardından gündüz bitti, unutturmadı.

Bir karar ver artık. Ya gelirken getirdiğin aşka karışalım ya da giderken bıraktığın yalnızlığı kırışalım.

Sana mutluluklardan yapılma bir ömür biriktirdim. Gel beraber harcayalım...

Çok gülerim... Ve bunun sana küfür olduğunu kimse anlayamaz.

Bırakma beni, ezberinde tut! Gerekirse yine ez ama berinde tut!

Bu gidiş sana mutluluk getirmez. Çünkü ardından gelmeyeceğim...

Aklın gider ama ayakların gitmez.

'Uzaklar' diye bir yer var ve sahip olduğum her aşk sanki oralara emanet...

Gidiyorsun! Peki öyleyse, varınca ara. Nerede kaldığımı merak ederim...

Bilmelisin ki gidişin sana bir şey katmayacak, ben ardından gelmediğim sürece.

Ölüm dündü. Bugün yeni bir şeyler bulmak lazım seni unutturacak.

Gökyüzüm sende kaldı. Sen başkalarına yağdıkça ben üşüdüm. Ben üşüdükçe, sen başkalarına doğdun.

Ya geri gel konacak bir dal ver bana, ya da son kez ellerinde sımsıkı tut ve canımı al.

Ve aşk öyle bir ateştir ki; sırf o üşümesin diye kendi canını yakar durursun...

'Herkesin acısı kendine büyük' derler. Peki ya herkes olmanın acısına ne derler?

Bir hayatın son sayfası olabilmekti mesele. Ya da toz tutmuş bir rafta unutulmuş bir kitap gibi ait olduğuna vefalı olabilmekti belki de.

Ayağım kaysa ve gamze çukuruna düşsem, benim üstüme gülücük atar mısın?

Sesini unutmamak için, hayatı duymazdan geliyorum...

Tek başına çok kalabalık bu dünya, benimle yalnız kalır mısın?

Belki de aşk alnımıza yazılmış en yanlış reçetedir.

Şimdi nerede bir rüzgâr esse. Sus diyorum, sus. Onun yokluğuyla üşütme. Ne vakit yağmur damlası yüzüme değse. Yağma diyorum, yağma. Onun için akan gözlerimdeki yaşlara, değme. Akrebin ne zaman yelkovanı kovaladığını görsem. Geç diyorum, geç. Onun için zam

Seninle bir dal papatya olsak ve hiç kopmasak? Ne dersin?

Bazı kelimelerin etkisinde fazla kalıyorsun.' diyordun ya hani, haklıydın. Çünkü kimse daha önce bana senin kadar güzel 'Seni Seviyorum. ' dememişti. Evet, daha önce de birçok yalana şahit olmuştum. Ama ben, ilk kez bir yalana inanmak istiyordum.

Aklımın sokaklarında beraber yürürdük onunla. O başkasına giderdi, ben kendime gelemezdim.

O'na yalanlar söyleyip gitme diyebilirdim. Lakin O'nun doğrusu buydu, Ben bitmeliydim.

Yağmur yağıyor, penceremin önünde damlalar. Ne olur bir kez daha deneyelim! Bu son yağmurdu, önümüz bahar...

Az kaldın, gidiyorsun. Az da olsa sevmedin. Azaldım, bitiriyorsun.

Sana varayım derken, kendimden kaçıyorum...

İnsan ölmek isteyince, sevecek birini buluyor mutlaka...

Gözlerin çocukluğuma inmek gibiydi, belki de o yüzden inandım her masalına...

Gelecek diye bir şey yok. Gelmeyecek olan ne varsa, onu sevdik biz.

Sen yoksun ya; kuşların sesi kesildi, bugünümden ömür eksildi, deniz bile dalgasını geçti buralarda...