Selim İleri Sözleri ve Hayatı

Ancak zaaflarımızı seven bizi hakkı ile sever, meziyetlerimizi zaten herkes kabul eder.

Sıradan insanların hepsi birer diktatör özlemiyle yanıp tutuşur.

Hikayelerinizde mazi var. Biliyor musunuz, insan maziye geri dönebileceğini sanıyor.

Ruhum yaralansın isterim. Ruhu yaralı insanlar, hakikatin acılığını hissedenlerdir.

Sıradan insanların hepsi bir diktatör özlemiyle yanıp tutuşur.

Yokluğumdan duyduğum korkuyu yenmek için ne yaptım bilir misiniz; boyuna yazdım, gece gündüz oturup yazdım, ölesiye yazdım.

Hayat gerçekliğini, hayattan esinlendiğini yazının gerçekliğine dönüştürürken çektiğin sıkıntıdan habersiz, nasıl da yapmacıklıdır! Kelimeler yetersiz, isimler sırıtkan asıl hayattakiler sırıtmazken, sudan çıkmış çakıl taşlarıymışçasına söner gider hepsi. Yazmak kapkara bir yalnızlıktır.

İnsanoğlu alışkanlıklarından bir türlü sıyrılamıyor. Yeni bir hayatı bu yüzden pek az kişi özlemekte. Çok acı çekiyoruz; ama farkında değiliz. Yeni bir hayat gerekiyor, yeni bir insan kalabalığı, yeni bir toplum.

Ancak zaaflarımızı seven bizi hakkıyla sever. Meziyetlerimizi herkes, zaten kabul eder.

Yıllara dönüp bakınca herkes pişmanlık duyar.

Yaratıcı insan, sürüden ayırt edilemeyecek milyonlarca insanın hayatlarındaki körlüğü, gerçekliği göremeyişi yırtan 'trajik' kişidir. Trajik insanın yazgısı, gelecek zamanlara söylemektir.

Nasıl olursa olsun, cinsel hayatı küçümseme, onu ayıp kavramıyla lekeleme, hayatın kendisine karşı işlenmiş bir suçtur.

Anılar bir daha yaşanılamayacak kopkoyu kan lekeleridir; bir daha da çözülmezler, akmazlar, kuruyup pıhtılaştıkça pul pul dökülürler.

İnsan sevdiğini sanır; ama sevgi, aşk diye bir şey yoktur. Hepsi cinsel ihtiyaçlarımızın giderilmesinden ibarettir.

Sürü insanı yerleşik ahlakla yetinir. Kendisinden önce yapılmış değerlendirmeleri, kalıpları bir türlü aşamaz; aşmak isteğini aklına bile getiremez.

Umut ile bekleyiş aynı şey değildir. Umutta bekleyiş, beklenti vardır ama, her bekleyiş umutlu değildir.