Sabahattin Kudret Aksal Sözleri ve Hayatı

Sanki dünyada bir şeyden tad almak için sırası savılması gereken başka bir tad vardı ki aşktı o da.

Öyle insanlar vardır ki, adını bilelim bilmeyelim, konuşalım konuşmayalım, kafamızın bir köşeciğine yerleşir...

Düşüncelerim yüzümden anlaşılmasın diye geceleri hep karanlıkta düşünüyorum.

Ah bu gerçekleşmemiş istekler, niyetler ne zaman nasıl tepeceği belli olmayan bir ukde gibi siner insanın içine.

Bir duyguyu, o duygu kiminle başlamışsa o anlar ancak.

Bazen de hayatın ayırdıklarını ölüm birleştiriyor.

Öyle bir dostluk ki nelerle karşılaşırsak karşılaşalım, kaybolmasın.

Nasıl olsa erişilecek bir mutluluğu geciktirmekte, tadına doyulmaz bir güzellik vardı.

Çocukluğumuzu unuttuğumuz, dünyaya çocuğun gözleriyle bakmayı küçümsediğimiz gün zenginliklerimizi de yitirmişiz.

En büyük yalnızlığını caddeleri dolduran kalabalıklar arasında duyduğunu söylüyordu ozan o şiirinde...

Ne denli yalnız o: Hiç mi hiç beklentisi yok.

Hep düşünürüz: Nasıl bir dünya bu?

Yarın! Hep yarın! Sanki var gibi.

İnsan ona bakarken dünyada değil de, masalda yaşadığını sanıyordu.

İnsanların benden uzaklaşırken alıp götürdükleri, yaklaşırken de getirmedikleri bir şey vardı ki adını bulabilmek için neler vermezdim. İçten içe seziyordum, oydu huzursuzluğumun nedeni...

Gidiyorum, diyor. Nereye, diye soruyorum? Gidiyoruz işte, diyor. İyi ya diyorum. Düşünüyorum: Biliyor mu gitmenin bizde başlayıp bizde bittiğini?

Yarın bugünün aynı, öbür gün de bugünün eşi olacak. Böylece de günler belirsiz bir zamana kadar sürüp gidecek.

Yakın gölgesi yalnızlıktı, hep öyleydi.

Benim malzemem ne erzak, ne odun, ne kömür, aştım ben onları, yaşamımın dışına çıkardım.

Daha çok alıştığım yerleri severim ben.

Herkes anladığını yapmalı bu yeryüzünde, anladığıyla sınırlı kalmalı.

Tuhaftır insanoğlu, çektiği eziyetlerin bile alışkanlığına çokluk bağlıdır.

Herkesin bir akşamüstü, bir delicesine yalnız kalmak, yalnızlığında bir şeyler bulabilmek istediği saat vardır.

Uzun ve sessiz geceyi dinle.

Hangi yüz bu, evde bıraktığı mı, yoksa sokağa çıkaracağı mı?

Yeryüzü eskiydi, çok eski, eskiliğiyle güzeldi o.

Çocukluğumuzu unuttuğumuz, dünyaya çocuğun gözleriyle bakmayı küçümsediğimiz gün zenginliklerimizi de yitirmişiz.

Ne denli yalnız o: Hiç mi hiç beklentisi yok.