S. Saltuk Sermihan Sözleri ve Hayatı

İnsanlarda ki sık rastlanan yanılgı ? Elbet insan yanılır, yanıltan olduktan sonra.

Sûkutta saklıydı sevgisi, duyuyordum. Duymuyordu beni. Duysa gelirdi. Yine de bekliyor insan geceyi. Geçer diye değil, gelir diye.

Gecenin ortasında alevden yıldız parlıyor, hangi ressam boyadı kül rengi hüznümü?

Dünya; deliler için mutluluk, akıllılar için hüzün demek.

Yanılıyorsun! Herkes sevmediğinden gitmez. Bazıları çok 'sevdiğinden' gider.

Bilmezdim gözlerinde saklarmış umudu. Görseniz hak verirdiniz bana, hala yaşamaya umutluydu gözleri. Gözleri açık gitmişti!

Gök yüzünü sırtlanmış götürüyor kuşlar. Kuş kadar hafifim, beni de alsanıza yanınıza.

Zarif insanların hep zafiyeti vardır 'insanlık' gibi.

Bugünün de kaydı düşüldü. Kim bilir kaç kişinin bugün kaydı düşüldü. Anladım ki zaten benim ki düş'tü!

Heyhat! Harflerimin sesini kısmışlar. Yüreğimin çığlıkları insanlığın ruhuna gitmiyor.

Ah be çocuk! Nereye saklandın? Ben kör ebe, sen aşktan kaçan çocuk. Yakala beni, yüreğim sana sobe.

Yüreğinizde bir sevda öldürülmüş ve katili kaçmış ise üzerine her gün bir avuç toprak atarak gizleyemezsiniz.

Sen gönlüme yaz ilk harfi, ben ömrüne nokta olurum...

Yalnızlık; bir insanın bir başkasına yanındayken de verebildiği, hatrı kalmayan ama hatırdan çıkmayan hediye.

Bakış açımızı bakış acımızla değiştirdiğimizden beri hüzün kokuyoruz.

Zarif insanların hep zaafiyeti vadır 'insanlık' gibi...

Saatin kaç olduğunun ne önemi var, yürek hep sende durduktan sonra...

Ya ben hala çocugum yada hayat çok yalancı...

Hani çocuk ben senin için umut'tum. İnsan umutsuz yaşar mı hiç? Neredesin?

Bazen sadece hayretle izlersiniz kuş olup giden hayallerinizi. Şaşkınlığınız gitmelerine değil, çokluğunadır.

Ey can ! Anlasana yalnız sana yolcuyum. Koyulsana aşk yolculuğuna...

Ayrılırken öylesine çıkıvermişti ağzından 'görüşürüz' Bilmiyordun! Gör, üşürüz!

Yaşanılası bir dünya yoktu, bende ötenazi hakkımı kullandım. 'Seni sevdim.'

Kendine tahammülü olmayan ruhsuz yalnızlıklar...

El ele tutuşunca değil, gönül tutuşunca aşk olur.

İnsan en çok sustuğu yerden konuşur. Kimse de duymaz. Olur ya bir gün kader kaza biri duyuverir, biri siz farkına varmadan sızıverir, biri siz oluverir. O zaman tek bir çare kalır geriye. Siz sizi korumak adına biz'i öldürürsünüz. İstemezsiniz çünkü kimse

Ona sorulsa muhtemelen yine kaybetmeyi seçerdi. Birini sevmek mantığı kalbe feda etmek değilmiydi. Kaybetmekten korkmadı!

Uzatma dedi. Ne uzun cümleler anlamak istemeyene ulaşır, ne en son arabaya alınan bilet gitmek isteyeni durdurur. Uzatma ! dedi. Uzatmak ancak seni yarından uzaklaştırır. O yüzden bugün yaşadığın ne varsa 'Uzatma'

Ya ben hala çocuğum ya da hayat çok yalancı!

Halime bakıp da sarhoş sanma. Bir kaç yudum sensizlik aldım.

Telaşlıydı günler, gün yüzü görmedi o yüzden. Oysa o zamanlar güzeldi yüzü günden.

Bakma öyle çocuk! Bakma! Biliyorum, gidersem senin gözlerin, Benim de yüreğim arkada kalır.

Bazen sadece hayretle izlersiniz kuş olup giden hayallerinizi. Şaşkınlığınız gitmelerine değil...

Aradığın hakikat değilse bu beyhude çaba niye?

Sonra durdu. Dünya dedi. 'Deliler için mutluluk, akıllılar için hüzün demek.'

Ah bu söz ustaları ! Nede güzel gizlerdiler acılarımızı, hüznümüzü, yalnızlığımızı süslü cümlelerin içine. Süslemek güzelleştirmekti. Onlar güzel insanlardı, güzelmiydi acılarımızı bilinmez ama güzel duygulanıyorduk biz.

Sevdim... Seni sevdim, Yağan yağmur telaşıyla Batan güneşten arda kalan gölge aralığında.

Çokça hüzün, birazda umut biriktirdiğim için mi sınırlarını geçtiğim insanlar yalnızlıklarını bırakıp gidiyorlardı?