Paul Celan Sözleri ve Hayatı

Burada birbirimize elimizi uzatıp birkaç kelime edemez miyiz?

Saptığım bu yolun gül bahçesi olmayacağını biliyordum...

Bu yalnızlık içinde neredeyse kayıtsızım. Günler birbirinin aynı. İnsanlar yok...

Biliyorsun, bizi tutan şeyi tam anlamıyla anlatacak bir sözcük bulamıyorum...

İkimizin kitapları yan yana duruyor...

Sen benim sessizim, Sen benim gerçeğim.

Okuyorsun şimdi, sesini düşünüyorum...

Hissettiklerimin pek azı bu kağıda döküldü...

Yaşlanmayı ürpermeden öğrenemiyor insan...

Apaçık olan bunca anlamsızlık karşısında soru sormaktan kaçınıyor insan...

Sözcükleri bulabilmemiz için de dua ediyorum...

Sanırım uzunca bir suskunluk döneminden geçmem gerek.

Sarmaş dolaşız ayrıldığımızda.

Bazen şiir insana, insanların kutsallaştırdıkları gündelik suratlarını ara sıra arkasına gizleyebilecekleri bir şeye ihtiyaç duydukları için var olan bir maskeymiş gibi geliyor.

Hâlâ ara sıra sana karşı çalışan o deli ve şaşkın ve çelişkili yüreğimle sana gelmek istediğimi neden hala hissetmiyorsun?

İçimden gelen sözcükleri kağıda mürekkeple pek geçiremiyorum artık.

Söylemeye karar verdiğim şey şu: Geri getirilmesi mümkün olmayan şeylerden söz etmeyelim...

Ben seni duyacağım, Ama sen de beni duyarak bana yardımcı ol...

Benim boşluğa konuşmamın bir sonucu olduğunu unutma.

Ve senin için, Saçlarını tarıyor şiirlerinin üzerinde...

Tüm düşüncelerimle çekip gittim bu dünyadan...

Kalp kalbe, fazla ağır geldi bak...

Başka türlüsü beklenmezdi, eski yalanlar tükendiği için, Yeni sefil yalanlar bulmuş...

Sonradan her şey yeniden yığıldı üstüme, Sorular, sorular...

Boşu, dudaklarına sanki doluymuşçasına götürüyorlar ve sonra köpürüp taşmıyorlar, sen ya da ben gibi.

Kim ki koparır yüreğini göğsünden geceleyin, o uzanır güle.

Bu dünyayı dünyadan silmenin çaresini de yolunu da bulacağız...

Zor günler geçirdim, bir sürü kuşkuyla, tereddütle; ama insan korkularını sadece gerçeğin içine taşıyabilir ve orada çözüp dağıtabilir, düşüncelerinde değil.

Tüm düşüncelerimle çekip gittim bu dünyadan...

Sus! Daha da derin batmakta diken yüreğine: onun dayanışması, güllerle.

İhmal edilmek eziyet çekmeme yeter...

Lütfen bana iyi davranmaya, Beni sıkı tutmaya çalış. Bazen her şeyin çetrefilli bir rüya olduğunu sanıyorum, sen hiç yoksun...

Zehirin çiçek açtığını görüyorum...

Tuhaftır ki kitabın ağırlığı olduğunu şimdi anlıyorum.

Sonu yok her şeye bir ad vermenin, seni kaderimle örtüyorum.

Ben çaresizlik içinde sana yazıyorum, sense bana yazacak tek bir söz, tek bir hece bulamıyorsun...

Ah, kelimeler sadece havadan geliyor...

Daha başka şeyler de gözlerimin önüne geliyor ama bu mektubu uzatmayacağım...

Büyüyorsun, bütün unutulmuşlar gibi...

Zaman ve pek çok şey bize karşı, ama zaman, kendisinin içinden kurtarmak istediklerimize zarar vermemeli.

Öpücük, geceleyin bir dile anlam vuruyor...

Bazen kendi kendime benim suskunluğumun seninkinden daha anlaşılır olduğunu söylüyorum, çünkü üzerime yüklediği karanlık daha eski.

Hiç değilse yılın sonunda bir mektup almalısın!

Solmuş zamanların çiçekleri sarmış etrafımı biraz çam sakızı arıyorum geç kalan bir kuşa.