Oruç Aruoba Sözleri ve Hayatı

Özlem, uzaklığın ayıramadığıdır.

Güvensizlik, naftalinlenmemiş yünlünün içine giren güve gibi delik deşik eder ilişkiyi. İki kişinin karşılıklı güveni de temel taşı gibidir ilişkinin: onun üstünde sağlam durur.

Özlem, pencerenin buğusunda oluşacak aşağı doğru süzülen damladır.

Sana büyük acılar vereceğim, çünkü senin büyük sevinçler yaşamanı istiyorum.

Çok iyi bilirim 'kelebeklerin neden kırılgan' olduklarını: kelebek olmayı seçtiklerinden.

Bana kararsızlıkla gelmemelisin. geleceksen, özgürce ve bilinçli bir isteklilikle gelmelisin.

Ormanda yolunu tamamiyle yitiren, ama, herhangi bir yön tutturup, olağanüstü bir çabayla çıkışı arayan biri, giderek, kimsenin bilmediği bir yeni yol keşfeder.

Çıkar uğruna dost olmasak bile, çıkarlarımız sırıtır hep dostluklarımızın içinden.

Sana yazacak daha çok şeyim vardı, çok şey düşündüm; ama artık önemli değil hiçbiri.

Sevgi, iki insanın birbirlerinin yüzlerine bakmaları değil, birlikte aynı yöne bakmalarıdır.

Kendi yolunu bulamayan, bütün yolları boşuna yürür.

özlem, örneğin, işitmeyeceğini bildiğin birisine- yalnızca ona; ama, kendi kendine 'nerdesin?' diye seslenmendir.

Yaşamının anlamı, içinde hiç sözünü edemediklerinden gelir, bazen...

O, hiç eksik kalmasın istediğindir. Hiç eksik olmasın istediğin.. O, 'Keşke olmasaydı' diyemediğin, diyemeyeceğindir.

Düş, daha başından, bir anıdır.

Bütün dert; ötekilerle bir arada yaşamak zorunda olup, bir arada yaşamaya dayanamamızdır.

Biz, artık ayrı olabiliyor idiysek, sen ile ben arasındaki şu 'ile', artık yok demektir.

En iç, en içten, en içteki sesine bile aykırı düşebilir mi kişi? Düşer.

Ne cevap verir? Diye söylemekten korktuğunuz seni seviyorum cümlesi, bir soru değil ki cevabı olsun.

En değerli hayalimdin sen, kendini yıktın!

Kendimi haklı görüyor değilim; ama kendimi savunuyor da değilim hele yargılamayı hiç beceremiyorum, kendimi de dünyayı da. dünya ne işe oydu; ben de ne işem o oldum uyuşamadık. Hepsi bu.

Nedendir bilemiyorum; sana bakınca kendimi görüyorum, sana gelirken kendimden gidiyorum; senden giderken kendime gelemiyorum..

Özlediğin, gidip göremediğindir; ama, gidip görmek istediğin.

Kendi olarak, sana gele sana gereksinimi olmadan, seni isteyen. Sensiz de olabilecekken, seninle olmayı seçen. Kendi olmasını, seninle olmaya bağlayan. O, işte.

Keşke burada, yanımda olsa da, yağmur birlikte yağsa üzerimize. Keşke orada, yağmur yağmasa üzerine de, ıslanmasa.

Arkanı dönmeyi başarabildiğin rüzgarlara; yüzünü döndüğünde nefessiz kalacaksın!

Hangisine ağlamalıyım? Hayatımı mahvedip beni bir çırpıda sildiğine mi, onca yaptığına rağmen seni silemediğime mi.

Yaşam geçiştirdiğin bir şey olacak - içinden geçtiğin; geçtikçe geciktirdiğin; sonra da, geçip gitmesine izin verdiğin bir şey.

Bil ki, ancak kendin, kendi kendine, hiçbir başkasının yönlendirmesi, öğüt ve salık vermesi olmaksızın, kendin olabildiğin zaman, kendin olabileceksin.

Ayrılış ilişkinin kayıp çocuğudur; özlem de sevginin ikiz kardeşi.

İnsanca özlemler dünyaya uymuyorsa, bozuk olan dünyadır; insanca özlemler, değil.