Nuri Pakdil Sözleri ve Hayatı

Sevdiklerinizi, yüreklerinden sımsıkı tutun. Yarın, geç olmakla meşhurdur.

Sevdiklerinizi, yüreklerinden sımsıkı tutun. Yarın, geç olmakla meşhurdur.

Yüreğimizin yarısı Mekke'dir, geri kalanı da Medine'dir. Üstünde bir tül gibi Kudüs vardır.

Herkes, bir mezar özlemini mi anlatmak istiyor, acaba, uzayıp giden apartmanlarla?

İnsanın, kendi kendi olabileceği sessiz bir mekan, meğerse ne kadar önemliymiş!

Özellikle umut, konuştukça büyür, aşar sizi, kentinizi de, ülkenizi de aşar: yeryüzüne bir elektrik akımı gibi geçer umut.

Özellikle umut, konuştukça büyür, aşar sizi, kentinizi de, ülkenizi de aşar: yeryüzüne bir elektrik akımı gibi geçer umut.

Çok şükür, insanı, asa asa tüketemediler daha.

Çanta açılır, kitap çıkarılır. İşte: okurken kalbimle şakır şakır konuşuyorumdur da.

Çağın boğuntusu, insanın salt maddesel düzlemlerde yığınlaştırılmışlığında toplanıyor: eşyalaştırılan insanın çağa yansıyan acıklılığı.

Su mu içiyoruz sanıyorsunuz? Kanını içiyoruz birbirimizin.

Ki, insan, ancak, kendi özeyleminin alemidir.

Bizim görevimiz çok küçük kalıyor 'zaman'ın görevi yanında.

Yönelişlerin en ayrıcalıklısı, insanın kendi vicdanına doğru olandır.

Ben, bir şeyi, hiç mi hiç, az sevmedim; hele 'orta' sevemedim: hep çok sevdim.

Anlamak fiilinden meşaleler yapılmalı: yeryüzünde birbirimizi görebilmek için.

İnsanın, bazen, kendini yalnız duyumsaması, bu yalnızlığından korkması, kendi kendine üşümesi olur ya; işte o zaman, yanına gitmesini, varıp görmesini dilediği biri olur ya; o biri O olurdu: ulu ağaç gibi.

Her şey olabilir: İnsan: Yitirmemişse.

İnsan aşmak zorundadır kendi kendini: kendi kendini öldürmeye, bir çukura düşmeye karar verebilen insan, niçin, kendini aşmaya, doruklara çıkmaya karar veremesin?: insan, manevi kaynaklardan uzaklaştıkça parça parça öldürmüş olur kendini: taksitli özöldürüm bu.

Bildiğim her şeyden sorumlu olmazsam, nasıl hak edebilirim yaşamayı?

Eminönü'ne doğru; gözlerime İstanbul dola dola; insanın encamı yürüyor iki yanımda: hangisindeyim ben?

Kim bıraktı uçurumu bu kadar yanıma?

Aslında konuştuğumuz filan da yok, düpedüz açık açık, çığlık çığlığayız.

Kâinat, Seriyyeden Süreyya kadar kitaptır, okumayı bilene.

İnsanın en çok kalbi temiz olmalıdır. Ne emek, ne ekmek; Önce kalbimiz bozuluyor çünkü.

İzin verirseniz, şuracıkta, kendi kendime düş görmek istiyorum.

İnsan, seni savunuyorum sana karşı!

Gökyüzü, dörtbaşı bayındır bir ülkedir.

Dünyanın tüm çiçeklerinin adlarını yaz; uzaktan oku, yakından da; hiçbirinin adı, bir kitabınki kadar güzel olamaz.

Bir dua düşse de alıp göğsüme taksam.

İnsanı kalbinden tutamadınız mı, görün, nasıl kayıp gidecek elinizden.

Hayat; hem yürünülen yoldur, hem taşınan dağ...

Her şeyi attım üstümden. Elimde bir kitap kaldı.

Hüzün; hissedilmesi kolay olmayan, çok narin, ince bir sestir.

Biz, yitire yitire kazandık kendimizi.

Batıya bakmaktan boynu tutulmuş bir toplumuz.

Hiç yazılmamış uzun bir destandır annelerin yüzleri.

Sükut... Dünyanın en uzun cümlesi...