Nilgün Marmara Sözleri ve Hayatı

Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi.

Erken vazgeçişlerim vardı benim; seninse erken tükenişlerin. Ve gece uygun değildi beklemeye. Yine de bekledim.

Kentlerin hava alanlarından daha çok düş alanlarına ihtiyacı var.

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!

Yabancıların en yakınıydın sen!

Üşümüşüm. Düşlerimin üzeri açıktı.

Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, Kendimi bulamıyorum. Dönüp gelip kendime yerleşemiyorum.

Biliyorum, bir gün dayanamayacak küçük kalbim. arkamı dönüp güvendiğim ve inandığım her şeye veda edeceğim.

Sen ne getirdin bana çocukluğundan?

Doğmuş olmak bir referans mektubunu nereye ve kime götüreceğimizi bilmemektir.

Sanki varoluş beni cezalandırmak ister gibi.

Uçurumlar var diyorum, insanla insan arasında, kendiyle kendi arasında.

Ağrımasa bilir miydim, Yüreğimin yerini.

Benden sonra kuşlara iyi bakın.

Yerle gök arasında bulutu bile haraca kestiğiniz bu yerde daha fazla kalamam.

Kişi bir eylem olarak ölümü seçtiğinde kendi varlığının farkına vararak, varlığının tanımını hiçlikle yapar.

Ülkem yok, cinsim yok, soyum yok, ırkım yok; ve bunlara mal ettirici biricik güç, inancım yok. Hiçlik tanrısının kayrasıyla kutsanmış ben yalnızca buna inanabilirim, ben.

İnsan güneşle arasına bir kitap koymalıdır.

Hayatın neresinden dönülse kardır.

Maskelerinizi kuşanıp yalanlarınızı çoğaltın. Hepiniz mezarısınız kendinizin.

Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna.

Uyanıyorum küstah sözcüklerle: Ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!

Ece bana 'Tanrı yoksa herşey mübahtır' diyor. Oysa ben 'Tanrı var olduğu için her şey mübahtır' diyorum. Garip bir din anlayışı işte.

Ödünç aldım kokunu kendi tenimde, sen kokuyor yüzeyi bedenimin, her gözeneği..

Ben babamın yuvarladığı çığın altında kaldım.

Olduğum gibi ölmeliyim, olduğum gibi.

Ödünç aldım kokunu kendi tenimde, sen kokuyor yüzeyi bedenimin, her gözeneği.

Ağrımasa bilir miydim, yüreğimin yerini.

Öyle güzelsin ki kuş koysunlar yoluna.

Bir şeyden kaçıyorum bir şeyden, Kendimi bulamıyorum. Dönüp gelip kendime yerleşemiyorum.

Sen ne getirdin bana çocukluğundan?

Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!

Erken vazgeçişlerim vardı benim; seninse erken tükenişlerin. Ve gece uygun değildi beklemeye. Yine de bekledim.

Ülkem yok, cinsim yok, soyum yok, ırkım yok; ve bunlara mal ettirici biricik güç, inancım yok. Hiçlik tanrısının kayrasıyla kutsanmış ben yalnızca buna inanabilirim, ben.

Yerle gök arasında bulutu bile haraca kestiğiniz bu yerde daha fazla kalamam.

Yabancıların en yakınıydın sen!

İnsan güneşle arasına bir kitap koymalıdır.

Uyanıyorum küstah sözcüklerle: ey, iki adımlık yerküre senin bütün arka bahçelerini gördüm ben!

Üşümüşüm. Düşlerimin üzeri açıktı.