Mithat Cemal Kuntay Sözleri ve Hayatı

Artık mesuttu. Rahat kafası vardı: başını bir yere çarparsa beyni rahatsız oluyor, kalbi de yalnız koşarsa çarpıyordu.

Mesut oldukları için değil, bedbaht olmadıkları için sevinenlerin hazin neşesiyle memnundu.

Saadetten daha tatlı şey vardır: Saadeti beklemek!

İktidar mevkiinden çekildikten sonra da vatanperver misiniz? Fırkanız düştükten sonra da memleketi sevecek misiniz?

Budalanın sahtesi olur mu? İnsan istediği vakit akıllı, istediği zaman budala olmak için çok zeki olmalı. Beş dakika konuş. Ne olduğunu anlarsın.

Gözlerini kapamazsa kimse hayatta güzel rüyâ görmezdi.

Dünyalara sığmayan saadet bir evin alt katına sığıyordu.

Halkın önüne düşecek kudretimiz yok; arkasından yürüyecek adam da bulamıyoruz.

Hususi bir kılığı vardı. Parmağında bir makalelik mürekkep ve paçasında bir mahallelik çamurla dolaşırdı.

En pis çehre yoktur ki bir damla gözyaşının arasından temiz görünmesin; gözleriniz dolarak bakınız, çamur da nuranîdir.

Uzamış saç gibi kirpiklerinin her birisi!

Halbuki insan felaketini bile bile taşırsa yükü hafiflerdi.

Selamını kimseye vermemek için eliyle beraber cebinde saklardı.

Tabiatı bir kitap gibi açıp okuyabiliyor musun, doğrudan doğruya tabiatı? O zaman şairsin.

Bu kaidedir; insan kendi yaptığı şeye başkasında hücum eder.

Vurulan kadın; aç, çıplak gezen çocuk; ağlayan erkek... Bu üçü dünya facialarının en büyüğüdür.

Uyku ne kadar da kadın gibi! Beklemeyeceksin ki gelsin.

Yıkmak insanlara yapmak gibi kıymet mi verir?

Düşüneceği şeylerin yalnızlığa ihtiyacı vardı.

Paylaşmakla sevinç artar, keder azalır.

İnsan kendi kendisinden Allah kadar korkmalı.

Muammayız! Saadet diye nelere bağlanıyoruz!

İstiklal Marşı'nı yazdığı vakit şair kendisini bile aştı.

Maneviyatı ölen adamlarda gözler ne korkunç oluyordu.

Bazen bir tek insanda bütün insanları seversin yahut sevmezsin.

Her çocuk bir parça şair, biraz romancıdır.

bir erkeğin bir kadını sevmesi, onu ümit edebilmesiyle başlardı. Her aşk bir tahmin, bir tasavvur, bir ümitti.

Sen, başka ufuklar bularak, yükseledurdun;
Ben, kendi harâbemde kalıp, çırpınadurdum!

Sanat sanat için değildir. Sanat hayat içindir.

Bazı gülüşlere gözyaşı çok yakışıyor.

İnsan yığınından ayrı duran çehre!

Fikir adamı başka, şiir adamı başka...

Sanatın yüzde doksan dokuzu terdir; yüzde biri ilham.

Ne yâre yaradı cismim, ne bana, bilmem hiç!
İlâhî ben bu bir avuç türâbı neyleyeyim?