Manly Palmer Hall Sözleri ve Hayatı

Bizim ışık dediğimiz şey, aslında, optik sinir üzerinde belli tepkilere neden olan belli bir titreşim oranıdır. Çok az insan duyu algılarının sınırlandırıcı duvarları içinde yaşadığının bilincindedir. Evrende şimdiye kadar herhangi bir insanın gördüğünden daha fazla ışık olduğu gibi, hiçbir optik aletin yakalayamayacağı, bilinmeyen ışık formları da mevcuttur. Evrende görülemez sayısız renk, işitilemez sayısız ses, koklanamaz sayısız koku, tadılamaz sayısız tat vardır. İnsan, içindeki duyu algı merkezleri, evreni oluşturan daha latif titreşim oranlarına tepki verecek ölçüde gelişkin olmadığı için, hakkında hiçbir şey bilmediği duyular üstü bir evrenle çevrilmiştir.

Cahil kişiye rekabet doğal gelir. Bilgeye ise dayanışma.

İnsanlar, ayaktakımı yönettiği zaman cehalet tarafından; kilise yönettiği zaman, hurafeler tarafından; devlet yönettiğinde ise korku tarafından idare edilir. İnsanların uyum ve anlayış içinde birlikte yaşayabilmesinden evvel, cehalet bilgeliğe, batıl inanç, aydınlanmış inanca; korku da sevgiye dönüştürülmelidir.

Bütün insanlar ne istediklerini bilirler, fakat neye ihtiyaçları olduğunu bilmezler. Pisagor öğrencilerini kendiniz için dua etmeyin, diye uyarırdı. Tanrılardan ricada bulunduklarında kendileri için bir şey istememeliydiler, çünkü hiçbir insan kendi için neyin iyi olduğunu bilmez; dolayısıyla elde edildiğinde zarar verecek bir şeyi istemek doğru değildir.

Bizler bizi oluşturan atomların tanrılarıyız. Ama aynı zamanda, kainatı oluşturan tanrıların atomlarıyız.

Bir zamanlar insanlar hakikat uğruna ölüyordu, şimdi ise hakikat insanların elinde ölüyor.

Dünyanın manasının farkında olmadan dünyada yaşamak, koca bir kütüphanede kitaplara dokunmadan boş boş dolaşmaya benzer.

Mikroskop insana önemini gösterdi, teleskop da önemsizliğini.

Hayatın sebebinden bihaber, hayatın amacından bihaber, ölüm sırrının ardında ne yattığından bihaber, fakat kendine göre bütün bu soruların cevabını bilen insan, içindeki ve dışındaki bütün iyi ve güzel şeyleri dünyevi hırsın kanlı sunağında kurban etmeyi ister. Bilgelerin kardeşlik bağlarıyla bir arada vakit geçirdiği o güzel düşünce bahçesi felsefi dünya, giderek solar. Onun yerini taştan, çelikten, dumandan ve nefretten bir imparatorluk, insan olma potansiyeline sahip milyonlarca yaratığın hem var olmak hem kendi elleriyle dikmiş oldukları ve onları güçlü bir canavar gibi bilinmeyen bir sona doğru kükreyerek sürükleyen dev mekanizmayı korumak için, telaşla oraya buraya koşuşturdukları bir dünya alır. İnsanın gökyüzünün krallıklarını geçeceğini söyleyen boş inancıyla dikmiş olduğu bu fiziksel imparatorlukta her şey taşlaşmıştır. Kazancın pırıltısıyla büyülenmiş olan insan, tamahın Medusa benzeri yüzüne bakar ve kalbi taşa keser.