Julio Cortazar Sözleri ve Hayatı

Kafamın salgıladığı bu salya ve sümük çıldırtıyor beni.

Gerçek sessizlikle ilişkisi olmayan uçsuz bucaksız bir sessizlik vardı.

Açıklama denen şey giydirip kuşatılmış bir yanlıştır.

Hiçbir gerçek devrim, biçimlere karşı yapılmamıştır. Önemli olan yavrucuğum özdür, öz.

Saatler geçiyor, bir-iki dakika geçiyor, zaman kamçılarla, saçılan tükürüklerle dolu olan bir şey.

Yaşam ki devinimle ritim kazanır, ama katı bir hayal zamanı ortadan kesip dilimlere bölerek devinimi yok eder, o uçucu, elle tutulmaz, en gerekli, en öz zaman kıymığını seçmezsek eğer.

Düşünce denen şey, kimi zaman kendini duyurabilmek için sayısız engellerden geçmek, kendi kendini çözümlemek zorunda kalıyor sanki.

Kim gidip dolaşıp geri dönerse, gözlerini de açık tuttuysa, kafesinin biçimini, açısını, kaçışı kolaylaştıran geçitleri daha iyi bilecektir.

Denebilir ki mutluluk insanın yalnızca kendisine aittir, tek kişiliktir mutluluk, oysa mutsuzluk herkesin gibidir, herkese ait gibidir.

Düş, bir kule gibi oluşmuştu, sonsuz sayıda yükselen ve sonsuzlukta yitip giden ya da tam tersi, basık daireler halinde alçalan toprrağın sinesinde yitip giden tabakalardan oluşuyordu. Peşinden sürüklendiğimde, sarmal başladı ve bir labirentti bu sarmal. N

Sanırım balıklar akvaryumdan çıkmayı pek de öyle istemezler, cama dayanmazlar bile, burunlarını bile değdirmezler.

Kurban, celladını, bir daha gözüne gözükmeyeceğine nasıl ikna edebilir ki.

Sen süreklilik içinde devinimde olma eğilimindesin, bense varoluşun baş döndürücü kesintili haline, kopuşlarına müthiş duyarlı biri.

Ben bile, evet ben bile sanma ki dosdoğru bir adamım, tam ve bütün yanılmaz biri, yalnızca bir parmaktan ötekine yengeç gibi atılan ebemkuşağını seviyordum ben.

Her şey öyle yalnız... Öylesine bırakılmış ki.