Joseph Conrad Sözleri ve Hayatı

Gemi uzaklaştıkça gözden yiten bir kıyıyı seyretmek, bir gizeme kafa yormak gibidir.

Hayal kırıklığına uğramamış gibi davranmanın gereği yok, diye düşündü.

Tavukların başına ne geldi, onu da bilmiyorum. Kalkınma bahanesiyle onların da icabına bakılmıştır nasıl olsa.

İnsan genç olunca dünyayı görmeli, deneyler, düşünceler edinmeli, dağarcığını genişletmeli.

Hepimiz ölüm karşısında eşitiz.

Gördüğüm şeylere karşı, elimden bir şey gelmediği için kendimden nefret ettim, duyulmayan sesimden, delirmeyen aklımdan nefret ettim.

Fakat insan gençken göreceğini görmeli, deneyim ve fikir edinmeli; zekâsını geliştirmeli.

Dikkatinizi bu gibi şeylere, sırf yüzeysel olaylara yoğunlaştırdığınızda, gerçeklik uçup gidiyor. Neyse ki, içimizdeki gerçeklik gizlidir.

Kitabı cebime attım. Emin olun, o kitabı kapamak, kendimi eski ve sağlam bir dosttan ayırmak gibi bir şeydi.

Senin gücün diğerlerinin zayıflığından kaynaklanan bir tesadüftür sadece.

İçinde korkunç bir boşluk hissediyordu.

Kitapları bitirir bitirmez kendimi terk edilmiş, beş duyumun kof algıları arasında amaçsız kalmış, daha düşük değerlere sahip başka bir dünyada kaybolmuş gibi hissetmeye başladım.

Dünyada o kadar çok değişik türden budala var ki, bunların hepsine karşı tedbir almak mümkün değil.

Kitabı cebime attım. Emin olun, kitabı okumayı bırakmak, eski ve sağlam bir dostluğun sığınağından ayrılmak gibiydi.

Zekice bir ifadeyle 'Sevgili Charles, unutma ki, bir işçi layık olduğu işverenle çalışır' dedi.

Düş gördüğümüz gibi yaşıyoruz: yapayalnız...

Kalbin arzuladığı yere giden tüm yollar uzundur.

Daldığı derin düşünceler onu bir tür Çin Seddi gibi dört bir yandan sarıyor , bu asılsız görüntüler ve boş çabalar dünyasında olup bitenlerle ilgisini tam anlamıyla kesiyordu.

İyi bir insanın kederi de büyük olur elbet.

Bir insan içindeki her şeyi silebilir; aşkı, nefreti, inanç ve hatta kuşkuyu, ancak hayata tutunduğu müddetçe korkuyu silemez. O korku ki sinsi, yok edilemez, korkunç, insanın benliğini kaplayan, içini ürperten, yüreğinde gizlenen, son nefesindeki çırpınışları seyreden korku.

Ağladığını duydum; yüzünü elleriyle saklamıştı. Kaçamadan ev üzerime çökecek; gökyüzü tepeme geçecek gibi geldi. Ama hiç birşey olmadı. Böyle önemsiz şeyler için düşmüyordu gökyüzü.

Bir sözün değeri, onu söyleyen kimsenin kişiliğindedir, çünkü yeryüzünde söylenmedik yeni bir söz kalmamıştır.

Sanki cismi olmayan bir şeyin peşinde çabalayıp duruyormuşum gibi muazzam bir hayal kırıklığı yaşıyordum.

Dünya yalnızca koca bir boşluktu.

Adam 'Sevgili dostum,' diyor, ama parmağını kıpırdatmıyordu.

Başkalarına benzemeyen kişilikler her zaman ilgimi çekmiştir, çünkü onlar, insanlığın ahlaki durumunu dile getiren genel formüle uygun düşerler.

Bazı insanlar geniş bir merhameti haketmiyor.

Onları aydınlatmak gibi özel bir arzu içinde değildim ama kendilerine verdikleri o salakça önemle dolu yüzlerine gülmemek için çoğu zaman kendimi zor tutuyordum.

Başkaları sadece bir dışavurumu izleyebilir ama asla ne anlama geldiğini söyleyemezler.

İnsanları neye inandırırlarsa inandırsınlar, benim için gerçekler değişmezdi.

Neyse ki, içimizdeki gerçeklik gizlidir.

Elinizden geldiği kadar çok şey öğrenin...

Aşırı bir keder, genelde hissizlik ve kayıtsızlığa dönüşür.

Kötülüğün doğaüstü bir kaynağı olduğuna yönelik bir inanç gereksizdir; insanlar yardım almaksızın her türlü ahlaksızlığı yapma kabiliyetine sahiptir.

Yolculuk başlamıştı ve gemi, yeryüzünden kopmuş bir parça misali küçük bir gezegen gibi bir başına ve hızla ilerledi. Dört bir yanında, gök ile denizin derin çukurları erişilmez bir hudut gibi birbirlerine kavuşuyorlardı. Sürekli değişen ama her zaman aynı kalan, hep tekdüze ve her zaman dayatmacı bir yalnızlık da çepeçevre sarmaladığı gemiyle birlikte hareket ediyordu.

Ölümsüz deniz, mağrur merhameti sayesinde cezaları ertelenmiş adamlara kendi adaletine göre kargaşa ve huzursuzluk içinde yaşama tutkusu bahşeder. Denizin bu lütfunun kusursuz bilgeliğinde, varoluşun karmaşık ve buruk tadı üzerine rahatça kafa yormalarına izin verilmez. Onlar gündoğumundan günbatımına ve günbatımından gündoğumuna hiç durmadan, ırgat gibi çalışmalarını buyuran sonsuz merhamete karşı hayatta kalışlarını haklı çıkarmak zorundadırlar; ta ki mutluluk ve boş bir cennet talep eden bilgelerin inatçı feryatlarıyla lekelenmiş, usandırıcı bir biçimde birbirini kovalayan geceler ve günlerin bedeli, anlaşılmaz, ihmalkar ve sabırlı adamların çektikleri ıstırap ve sarf ettikleri emeğin muazzam suskunluğu ve aptalca korku ve cahilce cesaretleriyle en sonunda ödenene kadar.

Kalbin arzuladığı yere giden bütün yollar uzundur. Aşk insan ruhunun sonsuzluğa açılan kapısıdır. Oradan kainata bakılır. Ruh ve kimya orada birbirine karışır.

Kadın olmak acayip zor zanaat, başlıca erkeklerle uğraşmaya dayandığından.

Kadın olmak zor iştir. Çünkü, her kadın erkek denilen yaratıkla uğraşmak zorundadır!