Jose Mauro de Vasconcelos Sözleri ve Hayatı

Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.

Kimseden hiçbir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum.

Şimdi hiçbir şey söylemiyorum, ama düşünüyorum! Büyüdüğümde sizi öldüreceğim bayım.

Unut, Zeze, bir işe yaramaz. Yavaş yavaş unutacaksın, unutacaksın, yeniden düşününce de her şey öylesine uzaklarda olacak ki artık hiç acı çekmeyeceksin.

Seni yüreğimde canlandırarak öldürdüm.

Gökyüzünün benim için ne anlama geldiğini anlayamazdı.

Hiç yaşama isteğim yok artık. İyileşirsem kötü bir çocuk olacağım. Anlamazsın sen. Artık uslu durmama değecek kimsem kalmadı.

Sevgisiz bir hayatın hiçbir anlamı yok.

İnsan şarkı söylemeden de şarkı söyleyebilir mi?

Ne talihsiz bir yaşam, ne acı ve mutsuz!

Elini ver bana, bu insan bolluğunda kaybolabilirsin.

Bu küçücük kafada ne büyük bir hayal gücü.

Ayağımıza bir parça çamur bulaşması, günün birinde toprak olacağımızı hatırlatır.

Mutluluk bu olmalıydı; insanların birbirine ufak tefek ve hoş şeyler anlatması.

Tanrım! Neden hayat bazıları için bu kadar zor?

Kimseden bir şey beklemiyorum. Böylece hayal kırıklığına da uğramamış oluyorum...

Çocuk yüreği herşeyi unutur ama affetmez.

Aklım başıma geldiğinde, belki biraz daha uslu olursam...

Peki yavrum. Bir hafta boyunca geceleri de çalışıp o giyisiyi sana alacağım.

Tanrım! Hiç bu kadar sevgiye susamış bir küçük yürek görmedim... Ama biliyor musun, bana bu kadar bağlanman doğru değil.

Çocuk yüreği unutur ama affetmez.

Hısımlığı oluşturan yalnızca kan bağları değil, aynı zamanda yürek ve akıl bağlantıdır.

Ne kötülük yapmıştık? İnsanların birbirlerini sevmelerinde nasıl büyük bir günah olabilirdi?

Hepimiz büyüktük. Küçük küçük parçalarla, aynı hüzüntüden payını alan büyük ve hüzünlü kişiler.

Bütün hayatım boyunca istediklerim, artık onlara sahip olamayacağım zaman karşıma çıkıyordu.

Gittiğini görmemek için, gözlerimi sımsıkı yummuştum. Şimdi kalbim, tüm yapraklarını dökmüş bir ağaç gibi...

Hayır. Onu yüreğimde öldüreceğim, artık sevmeyerek... Ve birgün büsbütün ölecek.

Elimden gelse seninle sekiz yüz elli bin kilometre hiç susmadan konuşurdum.

Masalın nerde bittiğini, hayatın nerde başladığını fark edemiyorum. Bazen suratıma garip bakıyorlar, o zaman uyanır gibi oluyorum.

Kımıldamadan, saatler boyu duvara bakıyordum. Çevremde konuşulduğunu işitiyordum. Her şeyi anlıyor, ama karşılık vermek istemiyordum. Konuşmak istemiyordum. Göklere uçmaktan başka isteğim yoktu.

Güneşe bak, Zeze, gidip güneşi uyandıralım.

İnsanlar çocuklardan her şeyi kolaylıkla alırlar.

Zaten herkes her zaman her konuda haklı.

Sevginin ne olduğunu gerçekten keşfedeli beri, bütün sevdiklerimi sevgiye boğuyordum.

Bekleye bekleye umudum kırılmış gibiydi.

Niçin böylesine kötü insanlar vardı?... Bunca kötülük yapmak gerekli miydi?

Üzgünsün diye, ağlaman gerekmiyor.

Uslu uslu oturmak istiyorum. Kimseyle ilgilendiğim yok.

Öyle kötüyüm ki, doğmamam gerekirdi.

Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.