Henri Barbusse Sözleri ve Hayatı

Biz açlığımızı, susuzluğumuzu düşünüyoruz. Bitlerle savaşıyoruz. Hepimizin tırnakları kan içinde. Bu çok yorucu, iğrenç bir savaş.

Tanrı beni teselli edemez, çünkü bana istediğim şeyi veremez.

Seni seviyorum! Karşısındakine hem bedenini, hem kalbini sunan iki kelime. Yaratılanın ve yaratılışın büyük çığlığı. Seni seviyorum! Şu an aşkın yüzüne bakıyorum.

Dünyanın bütün aşıkları birbirine benziyor. Tesadüfen vuruluyorlar birbirlerine. Birbirlerini görüyor ve yüzlerinin güzelliğine tutuluyorlar. Deliliğe eş, şiddetli bir sevgiyle aydınlatıyorlar birbirlerini. Hayallerin gerçekliğini doğruluyorlar. Bir an boyunca, yalanı gerçekle değiştiriyorlar.

Senin olmayana sahip olmak... Her ne kadar tuhaf görünse de, insanın içgüdülerini tetikleyen, kibirli, ezeli bir düşünce bu.

Savaş, basit erlerin etiyle ruhundan teşkil edilmiştir.

Hayattan hiç bir beklentim yok: sadece ben varım, akşamın çıplak bıraktığı, bir çığlık gibi göğe yükselen ben.

Ölmek! Ölüm düşüncesi tüm düşünceler içinde kuşkusuz en önemlisi.

Sahip olmadıkları şeyleri düşünenlere yazık! Haklılar ama fazla haklılar ve bir taraftan da doğal değiller. Sıradan insanlar, güçsüzler ve alçak gönüllüler onların olmayan şeylere karşı kayıtsız kalırlar ve her şeye, herkese sıkıntısızca değip geçerler. Ama diğerleri! Ama ben!

Başkaları bir silah ya da bir zehirle öldürür kendini, ben dakikalar ve saatlerle intihar ediyordum.

İnsanlık bana bağırsaklarını gösteriyor. Hayatın gizemini çözüyorum, ama dünyanın üzerinde kendimi kaybolmuş hissediyorum.

Beş yüz gündür, şu bulunduğumuz dünya köşesinde, bombardımanlar, tüfek ateşleri; sabahtan akşama, akşamdan sabaha kadar sürüp gidiyor, hiç dinmeden. Ebedi bir savaş alanına gömülüp kalmışız.

İnsan, tam anlamıyla hayatın içindeyken, onu görmez ve hakkında hiç bir şey bilmez; bir aşırı uçtan öbürüne körlemesine geçer.

Bu sessizlik, bu ortak cehalet, yeryüzündeki en acımasız şeyler. Artık sevmiyor olmak, nefret etmekten daha beter. Ölüm de acı çekmekten daha beter.

Düşüncelerimizin hepsi, en önemlileri de, en sıradanları da, sadece bize ait. Hepsi bizi bize yansıtıyor ve bizi kendimize mahkum ediyor.

Nerede olursa olsun, erkek ve kadın, birbirine zıt düşüyor. Erkek yüz kere sevebilirken, kadın çok sevip, çok unutma gücüne sahip.

Din, içgüdüsel olarak birbirinden nefret eden insanlar arasında bir sevgi sözleşmesidir.

Beynim bomboş, kalbim kurak; etrafımda kimse yok, hiçbir zaman, hiçbir şey bulmadım, bir arkadaş bile.

İnsanlık, ölüm korkusu üzerine kurulmuş bir yenilenme arzusu.

Bu hep böyledir, aşkların en safında bile, insan kendinden uzaklaşamaz.

Kederimiz büyükken, güzel hava diye bir şey var olamıyor yazık ki.

Ben insanlardan nefret ediyorum. Onlardan iğreniyorum. Bütün insanlara bunu söyleyebilirsin.

İnsan unutur, unutmaya yükümlüdür.

Adalet, bir silah kadar soğuk olmalı.

İnsanlık ölüyor ve bu can çekişmenin tanığı da, çağdaş zaman.

Bir şey gerçekten bittiğinde, her şey bitmiş gibi gelmez mi insana?

Her şey tamamiyle kaybolunca; insan bir zamanlar çok mutlu olduğunu anlıyor.

Birbirine saldırmış iki ordu, intihara kalkışmış bir büyük ordudur.

İnsan her zaman birini kendine siper eder.

Henüz erişemediğimiz mutluluk dünyamızdaki en doğru mutluluktur.

Dünya dünya olalı beri elle tutulabilir tek şey ölüm. Onun üzerinde yürüyor ve ona doğru gidiyoruz. Bir gün birileri mezarımızın üzerinde yürüyecek olduktan sonra güzel ve erdemli olmak neye yarar ki. Toprağın altında üzerindeki canlılardan daha fazla ölü var ve biz yaşamdan çok ölüme sahibiz. Sadece bir zamanlar sesleriyle etrafımızı saran şimdiyse yok olmuş insanlar değil kastettiğim, biz de yıldan yıla parça parça ölüyoruz. Henüz var olmayan da ölecek. Neredeyse her şey ölü.

Mutluluğa kötülükle varılmıyor ama erdemle de varılmıyor. Sezgisel büyük kararların o ne iyi ne de kötü olan kutsal ateşi de değil mutluluğa ulaştıracak olan. Mutluluğa giden yol bunların hiçbirinden geçmiyor. İnsan asla mutluluğa ulaşamıyor.

Edebiyat tüm sanatların üzerinde yer alıyor. Yaratılan başyapıtların miktarı ne kadar çok olursa olsun müziğin armonisi bir kitabın kısık sesinin yerini asla tutamaz.

İşte ona son bakışım bu oluyor. Pek bir şey anlamıyorum çünkü bir gidiş asla tam olarak anlaşılmaz.

İnsanın kendini ifade etmesinin en kusursuz yoludur edebiyat.

Gerçek; ölümü yok etmiyor, mesafeleri azaltmıyor, zamanı geciktirmiyor ama bize aslında ne olduğumuzu anlatıyor.

Çıldırıyor muyum? Hayır, çılgın olan gerçeğin kendisi.

İstediğinizi söyleyin, dilediğinizi yapın, isyan edin, öfkeyle ayağa fırlayın, tartışın, tehdit edin, hepsi boşuna. Yalnızlık sonunda sizi alt edecek.

Hayatın gizemini çözüyorum ama dünyanın üzerinde kendimi kaybolmuş hissediyorum.

Gördüğüm o ki fedakarlık her ne kadar dürüst ve art niyetsiz olsa da içinde kendini yücelten bir kibir barındırıyor.

Benim talihsizliğim, taşıyabileceğimden çok daha büyük ve güçlü bir hayale sahip olmak.

Işıkta görüntümüz var. Oysa karanlıkta biz varız.
Karanlık, görünmeyeni resmeden mucizenin gerçekliğidir.

Yanından geçtiğimiz şeyleri gerçekten görmek için ruhumuzun yükünü bir kenara bırakacak kadar zamanımız var mı?

Olağanüstü, biraz da kutsal bir şey gerçekten yalnız olmak.

Yalnızca kendi halkının davasını görebilen kişi kendi halkına da ihanet ediyor demektir. Zira bu halkın da diğerleriyle beraber karmakarışık bir halde içine düşeceği katliamları hazırlamış olmaktadır. Değişme için çalışmayan kötülük için çalışıyor demektir. Enternasyonalist olmadan, özgürlükten yana olunamaz.