Gereksinimlerimiz psikolojik olduğu halde maddi şeylere, nesnelere yöneliyoru...

Bir dönem sahnede kazayla yanıyormuşum gibi yapıyorduk. Bacağım yanlışlıkla alev alıyordu ve flake elindeki yangın söndürücüyle yanıma koşuyordu. Söndürücünün içinde bi çeşit gaz vardı, böylece tamamen alev alıyordum. Sonra birden müziği kesiyor ve ortamdaki ışıkları açıyorduk. Ben yerlerde deli gibi yuvarlanırken yanıma asistanlar gelip söndürmeye çalışıyordu. Bunu yaklaşık 20 kere tekrarladık. Seyirciler bunu gerçek zannedip paniklediği için artık yapmıyoruz. Sahne şovu konusundaki sınırımız buydu

Geçmişin keşkeleri ve geleceğin endişeleri şu anımızı çalan iki hırsızdır.

Kimse insanların acıya katlanma gücünü bilemez. Tek bilen kendi yüreğimizdir.

İşçilerin, kendilerini öldürürcesine çalışma ve yokluk içinde sürünerek yaşama gibi çılgınlığı karşısında, kapitalizmin büyük üretim sorunu üretici bulmak ve onların gücünü iki katına çıkarmak değil, tüketici bulmak, isteklerini kamçılamak ve onlarda sahte gereksinimler yaratmaktır artık.

Gerçekten yalnız olmak bir köşede acı çekmek değil, durup dağılmak, dağlamak değil, gerçek yalnızlık senden rolünü oynamanı bekleyen toplum içine çıkmak, kurmaca senaryoların içinde kukla gibi kalmak, basit zevklere ortak olmak.

Senden dolayı seviyorum seni ey sevgili. Öyle ki kıskançlığımdan kendi gözümle bile dost değilim.