Charles Bukowski Sözleri ve Hayatı

Yeterince dürüstsen, fazlasıyla aşık ve gerçekten seviyorsan, hazırsın demektir; artık mutsuz olabilirsin.

Hiçbir şey asla uyum içinde değildi. İnsanlar buldukları her şeyi körü körüne benimsiyorlardı.

İnsanın en büyük hatalarından biri de, Doğru zamanı yanlış kişilerle doldurmaktır.

Fazla ısrar etmemeli insan. Elinden gelenin en iyisini yapıp, beklemeli. Vazgeçeceği noktayı çok iyi bilmeli.

Güvenmek senin salaklığın olabilir ama güvenini kırmak karşıdakinin karaktersizliğidir.

Onu sana tüm yaptıklarına rağmen affedebilirsin; zor olan onu affettiğin için kendini affedebilmektir.

50 kuruşluk çikolatanın verdiği mutluluğu veremeyen insanlar var.

Deneyeceksen, sonuna kadar git. Yoksa, hiç başlama bile.

Nefret ettiğin insanla iyi geçinme çabasına siz medeniyet diyorsunuz, ben sahtekarlık diyorum. O yüzden anlaşamıyoruz.

Tünele girdiğinizde dikkat edin, umut sandığınız ışık tren farı olabilir.

Eğer 2 kişi arasında kalıyorsanız; ikinciyi seçin. Birinciyi gerçekten sevseydiniz, ikincisi olmazdı.

Yıkıldığı zaman altından kalkabileceğin hayaller kur. İnsanların seni yarı yolda bırakma ihtimalini unutma.

Bir odanın kapısını kapatıp yalnız kalmak, her zaman hayatımın en güzel şeylerinden biri olmuştur.

Zaman unutturmaz, uyuşturur.

Mutlu insanlar; her şeyin en iyisine sahip olanlar değil, sahip olduklarını kaybetmeyecek kadar çok sevenlerdir.

Kalbi kırmaya tek bir söz yeter; ama kırılan kalbi tamir etmeye ne bir özür, ne de bir ömür yeter.

Hayatta tahammül edemediğim bir şey varsa o da yapış yapış duygusallıktır!

Erkek kıskandığında kızların hoşuna gider, kızlar kıskandığında ise 3. Dünya savaşına hoş geldiniz.

Dünyanın sorunu, akıllı insanlar şüphelerle doluyken, aptalların öz güvenle dolu olması.

Yalnızlığa alışmış insanı sevmek zordur.

Aşkla ilgili en büyük ironi: doğru insanı yanlış zamanda sevmek.

En büyük acı, başkalarıyla paylaşmaya cesaret edemediğin acıdır.

Elbette bir insanı sevebilirsiniz, eğer onu yeterince tanımıyorsanız.

Zor yola, kolay kişilerle çıkmak en büyük hatam.

En zor olanı beklemektir, hele boşuna bekliyorsan.

Üzülme evlat, kaybettiğini sandıkların, belki kurtulduklarındır.

Ne kadar iyi bir insan olduğunun pek önemi yok. Nasıl olsa ilk hatanda en kötü insan sen olacaksın.

Hiç şüphesiz yaptığım en doğru şey; kendini vazgeçilmez sanan insanlardan uzaklaşmam oldu.

Mutlu olanların hepsi uyuyor şimdi. Mutsuz olanlara selam olsun!

Acıya kahkaha atabilmek bir sanatsa eğer; ben çok pahalı bir tabloyum.

Başkalarını çözmeye çalıştıkça kendimi düğümlemişim, haberim yok.

Ve öyle bir gün gelecek ki; tanıdığın her insan yüzünden, biraz daha yalnızlaştığını göreceksin.

Entellektüel; basit bir şeyi karmaşık söyleyebilen kişidir; sanatçı ise zor bir şeyi kolay.

Herkes herkesi aynı sevemez dostlarım; kimileri gururunun yettiği kadar sever, kimileri de ömrünün yettiği kadar.

Mutlu olan herkes uyuyor şimdi; mutsuz olanlara selam olsun.

Aşırı hız yapan hayaller, gerçeklere çarparak durur.

Dibe vurduğunu sanıp, bir dip daha olduğunu keşfedebiliyordu insan.

Hiçbir şey olmamış gibi davranmanı isterler, onlar gibi davranmanı isterler. Bir onlar akıllı çünkü!

Zor günleri yalnız atlatan, kimsenin yokluğunu hissetmez.

Yorma kendini, bırak hayatına eşlik etmek isteyenler seninle gelsin.

En güvendiğin insanların bir yanılgıdan ibaret olduğunu anlayınca, köşene çekilirsin.

İnsanların seni en çok sevdiği zaman, onların işine en çok yaradığın zamandır.

Sebeplerimi bilmiyorsan, seçimlerimi yargılama.

Birinin kalbini kırmadan önce iki kere düşünün dostlarım. Hele ki o kişi sıradan biri olmamışsa hayatınızda.

Herkes herkesi aynı sevemez dostlarım. Kimileri gururunun yettiği kadar sever, kimileri de ömrünün yettiği kadar.

Para ancak iki şekilde sorun teşkil eder: çok fazla ya da çok azsa.

Sevmek belki bir şeydir; ama sevildiğini bilmek çok şeydir.

Zaman geçtikçe daha iyi anlıyorsun. Hiçbir şeyi eskisi kadar sevmediğini.

Hayat senin hayatın tanı onu, ona hala sahipken tanrı bekler mutlu etmek için seni.

Kadın senden soğumuşsa unut gitsin. Seni severler, sonra içlerinde bir şey döner. Bir lağım çukurunda ölmek üzere olduğunu, ya da bir arabanın altında kaldığını görseler bile üzerine tükürürler.

Dengeli insan delidir.

Sizi bilmem ama ben her sabah ayakkabılarımı bağlamak için eğildiğimde 'Tanrım yine mi?' diye geçiririm içimden.

Kitlelerin ahmakları zengin kahramanlara dönüştürdüğü bir dünyaya gidiyoruz. Böyle geldik böyle yaşamaktayız. Bu yüzden ölmekteyiz, bazıları çabalıyor. Diğerleri Tanrı'ya sığınmış; Bu gece kadehimi aldırmayanlara kaldırıyorum.

Din ve bilimin birbirinden ayrı tutulmasını pek anlayamıyorum. Ama sundan eminim ki bu iki ekolün birbirine bu kadar acımasızca saldırması için hiçbir sebep yoktur.

Mutlu olmadığın biriyle mutlu görünmeye çalışma. Olan sana olur.

İnsanların senin hakkında ne düşündüklerini önemsemeyerek, ömrünü uzatabilirsin mesela.

Hıçkırarak ağlayan bir kadının gözyaşları, ağlatan adamın başına geleceklerinin altına atılacak imzadır.

Yalnız bir dünyada yaşıyorduk. Herkes öyle değilmiş gibi yapıyordu, baş edebiliyormuş gibi.

Benim hayatım, benim seçimlerim, benim hatalarım, benim sorunlarım, benim yalnızlığım. Yani özetle sizi ilgilendirmez.

İnsanoğlunun en büyük başarısı ölebilme ve bunu dikkate almama yeteneği olsa gerek.

Hiç çıldırmayan insanlar ne kadar berbat hayatlar yaşarlar.

Tedirgin değildim, oraya ait değildim sadece. Ama dışarı çıksam gidebileceğim bir yer yoktu.

İnsanların hakkımda ne düşündüğünü önemsemeyerek hayatımı on yıl uzattım.

İnsanlar, yağmurdan kaçar, ama su dolu küvetlerde otururlar.

Dünyayı sevmek imkansız. Yatakta kalıp uyumayı yeğlerim.

Bir odada boğuluyordum hissine kapılmadan beş dakikadan fazla kalabileceğim insan sayısı bir elin parmaklarını geçmez.

Çoğu insan ölüme hazır değildir, ne kendi ölümlerine ne de başkalarınınkine. Şoka girerler, ödleri patlar, beklenmedik bir sürprizdir ölüm onlar için. Olmamalı oysa. Ben ölümü sol cebimde taşırım. Bazen cebimden çıkarıp onunla konuşurum: "Selam yavrum, nasılsın? Ne zaman geleceksin beni almaya? Hazırım."

Saçmalık, yaşamak, beklemek, aramak. Düşünmekten beynim ağrıyordu. Bir kere aşık olmuştum, ilk gençlik rüyalarımı görmeye başladığım yıllarda. Irene bizim yanımızdaki evde yaşardı. Onun yanında kalbim zonklardı. Sonra en yakın arkadaşımla kırlara gittiler. O gün vazgeçtim sevmekten.

Sevgi değildi aradığım, ama çok tuhaf bir şey vardı. Kitaplarda asla sözü geçmeyen.

Hep kalıplara uymayı reddettim. Geldiğim nokta şu: Diğerlerinden daha mutsuz, bir o kadar umutsuz ama kafam hepsinden daha güzel.

Eğer iki kişi arasında kalıyorsanız; ikinciyi seçin. Çünkü birinciyi gerçekten sevseydiniz, ikincisi olmazdı.

Nefret ettim onlardan. Güzelliklerinden, sorunsuz gençliklerinden nefret ettim. Sihirli ışıkların altında birbirlerine sarılmış dans ederken kendilerini çok iyi hisseden bu, geçici olarak şanslı, zedelenmemiş küçük çocukları izlerken onlardan nefret ettim çünkü henüz bende olmayan bir şeye sahiptiler ve kendi kendime sürekli, bir gün ben de sizin kadar mutlu olacağım, göreceksiniz, diyordum.

Kuşkusuz en büyük ön yargı etrafımızdaki herkesi insan sanmamızdır.