Birhan Keskin Sözleri ve Hayatı

İçimde bir parça, ne kopuyor ne ölüyor.

Ben incecik bir yazıydım, sana döküldüm, sana yazıldım. Katlandığında kendine sen, ben içinde kaldım, bir papatya kurusu gibi dilsizim işte.

Benim sensiz sevinecek bir şeyim yok.

Dünya yordu bizi. Benim de söyleyemediklerim var. Hiç söyleyemeyeceğim onları belki de.

Dünya soğur, akşam serinlerken, benim sensiz sevinecek bir şeyim yok. Kılı kırk yardım, altını üstüne getirdim ve işte en geniş cümlem: İçimi açtım sana. İçini açmak için.

Ben zaten o ilk acıyla ölmediğimde çok gücenmiştim hayata.

Sevgilim sabahın erkenini seviyor, ben geceyi ve esmerliğini onun.

Hayatımda ne varsa şiirimde de o var.

Benim sanırım bazen hiç kimsem yok.

İkiye bölünmüş bir bütün gibi yaşadım bir yanım öbür yanıma düşman sağımda kızgın kumlar gezdirdim solum üşüyor eski bir anıdan.

Kalbim alış artık, kır kendini kendi duvarında, sesini kendi duvarına haykır.

Aşk iki kişi arasında asla eşitlenmeyendir. Ben bir Divan şairi değilim ki sevgilim, sana bercesteler düzeyim... Yine de giderayak gözlerine, ellerine, ayaklarına tutulmuşluğumu herkes bilsin isterim.

Bilme, tanıma beni. Merdivenleri üçer beşer çıkmanın sevinci yok içimde.

Bak, bütün tınılar isyan. Bütün kemanlar gece. Duysana, kopuk ve uzak bir şeyler var aramızda. Ya beni bırak, ya sarıl bana.

Günler öylece kendi kendine geçsin diye bir camın arkasında durdum. Bana dokunmasın hiçbir şey, hiçbir şey yarama merhem olmasın iyileşecekse, hiçbir şeysiz iyileşsin diye bir camın arkasında durup akan hayata ve zaman baktım.

Serin bir rüyanın hatırınadır çektiğim dünya ağrısı.

Ben bazen münasip bir yerde inmek istiyorum. Size de oluyor aynından biliyorum.