Arthur Rimbaud Sözleri ve Hayatı

Ve bizlere düşen de sizler gibi rol yapanın maskesini çıkarmak.

Sonunda, aklımın düzensizliğini kutsal buldum.

İpleri gerdim kuleden kuleye; pencereden pencereye; çiçek bezekleri; altın zincirler yıldızdan yıldıza, ve işte dans ettim.

Alışılmış mutluluğa gelince; ister evcil, ister değil.. Hayır, bu benim işim değil. Sefih mi sefihim, güçsüz mü güçsüzüm. Yaşam emekle yeşerir, eski bir gerçektir bu; ya benimki, yeteriyle oturaklı değil henüz yaşantım, eylemin, dünyanın o en değerli noktasının üstündeki uzaklarda bir yere dalgalanıp uçuyor.

Ahlak beynin zayıflığıdır.

Her varlığa birçok başka hayatlar bağlı gibi geliyor bana.

Özlemlerimi sürekli yok etmiş olan o kadın kendini bir gün bana bağışlatır mı dersiniz, onarır mı rahat bir son yoksun yılları, başarılı geçmiş bir gün uyutur mu bizleri kaçınılmaz toyluğun utancında?

En dibindeyim uçurumun ve bilmiyorum artık yakarmayı.

O güneşler ki en derin denizlerde yıkanır.

Masalsı bir operaya döndüm: Her varlığın bir mutluluk yazgısı var, bunu gördüm: Eylem yaşam değil de, kimi gücü, bir öfkeyi har vurup harman savurma biçimi. Aktöre güçsüz beynin ürünü.

Ruh otoritedir.

Ve sonra, ey mutluluk, ey us, gökyüzünden laciverdi ayırdım; çünkü lacivert karaya girer ve yaşadım katkısız ışığın altın kıvılcımını. Seve seve, soytarı ve olabildiğince şaşkın bir kalıba giriyordum.

Kesinlikle biliyordum hiçbir zaman onun dünyasına giremediğimi. Uyuyan sevgili gövdesinin yanında nice uyanık saatler geçirdim geceleri gerçeklikten neden bunca kaçmak istediğini düşünerek. Böyle bir dileği olmamıştı hiç kimsenin. İnanıyordum.-korkmaksızın onun için.-büyük bir tehlike olabileceğine toplum içinde.-Belki de yaşamı değiştirecek gizleri vardı? Hayır diye yanıtlıyorum kendimi bu... gizleri arıyor yalnızca. Sizin anlayacağınız büyülüdür erdemi ve ben tutsağıyım onun. Yeterince gücü -umutsuzluk gücü!-bulamazdı bir başka ruh kendine dayanmak için onun büyülü erdemine onca korumak onca sevilmek için. Zaten başka bir ruhla birlikte hiç düşünmedim hiç onu:İnsan kendi meleğini görür bir başkasının meleğini asla.-bana kalırsa. Ruhundaydım onun tıpkı insanın kendisi kadar aşağılık birini görmemek için boşalttığı bir saraydaymışım gibi: Hepsi bu. Ne yazık ki gerçekten bağımlıydım ona. Ama ne istiyordu benim sıkıcı korkak varlığımdan? Öldürmüyorsa da ondurmuyordu beni! 'Anlıyorum seni' diyordum bazen ona kızgın ve kederli. Omuz silkiyordu.

Benden uzak olsun artık bu boş inanlar, bu eski bedenler, bu eşler ve bu yaşanmış yıllar. Karaya vurmuş bir çağdır bu çağ!