Antonin Artaud Sözleri ve Hayatı

Ama beni, ölümde en çok korkutan, Tanrıyla bu yakınlaşma değil, kendi içime geri dönüş değil, kendi özüme son kez girme zorunluluğuŞifalı ölüm, doğadan ayırarak iyileştiriyor bizi; ama ya ben, olgulara yol vermeyen acıların ürünüysem?dur.

Uzun zamandır ölüm, benim için bir değer taşımıyor.

Deliler, toplumsallık diktatörünün kurban ettiği kimselerdir.

Herkes aslında cehennemden çıkmak için yazmıştır, ya da resim yapmıştır, heykel yapmıştır, taslak yapmıştır, kurmuştur, bulmuştur.

İntihar etmiş deli oradan geçmiş ve resmin suyunu doğaya iade etmiş, ama ona, kim onu geri verecek?

Onun manzaraları, ilkel kıyametlerini daha bulmamış, ama bulmadan etmeyecek olan eski günahlardır.

Hep bir gecikmeyle hissediyorum yaşamı, umutsuzlukla farkediyorum ondan kopmadığımı.

Zira tapmak her şeyin gerçek olduğu geniş bir tiyatro gibidir.

Tanrı yok diyenler, kalbi unutan insanlardır.

Kim pişmiş bomba ve sıkıştırılmış başdönmesi kokmuyorsa, canlı olmaya lâyık değildir.

Tüm bireysel eylemler toplumsallığa aykırıdır. Deliler, toplumsallık diktatörünün kurban ettiği kimselerdir.

Beni intihar ettirdiler. Ne müthiş!

Düşüncelerimi teker teker bırakmakla, daha şimdiden intihar ettim ben.

Dövüşmek için darbe almak gerekir.

Sadece iliklerimi sarsanın açıklığına inanıyorum, aklıma konuşanın değil.

Gerçek tiyatro her zaman bana, tehlikeli ve dehşetli bir eylem olarak görünmüştür.

Her çılgın insanda anlaşılmamış bir dahi vardır, kafasında parlayan fikrin herkesi korkuttuğu, ve hayatın kendisine hazırlamış olduğu boğazlamalara bir çıkışı ancak sayıklamada bulabilmiş.

Ben artık ne ölebiliyorum, ne yaşayabiliyorum, ne de ölümü ya da yaşamı istememezlik edebiliyorum. İnsanların tümü de benim gibi.

Eğer yaşamımız, kükürtten, bir başka deyişle kesintisiz bir büyüden yoksunsa, bunun nedeni, eylemlerimizi seyretmekten ve eyleme girişmek yerine, eylem biçimlerimizi düşleyerek, düşünceler içinde yitip gitmekten zevk almamızdır.

Benimle ben olmayan arasında, henüz bitmemiş, yüzyıllardır devam eden bir savaş var.

Hangi yönden kendime bakarsam bakayım anlıyorum ki devinimlerimin hiçbiri, düşüncelerimin hiçbiri, benim değil. Bir gecikmeyle hissediyorum yaşamı, umutsuzlukla farkediyorum ondan kopmadığımı.

Artık ne ölebiliyorum, ne yaşayabiliyorum, ne de ölümü ya da yaşamı istememezlik edebiliyorum. İnsanların tümü de benim gibi...

Bir deli, toplumun dinlemek istememiş olduğu ve dayanılmaz gerçekler söylemesini engellemek istemiş olduğu bir insandır.

Yeryüzü insanın krallığı değildir ve bu dünyada yaşamak bir düşüş, garip bir rütbe indirimidir.

Çektiğim korkunç acı, yaşamdan geliyor. Benim erişebileceğim hiçbir durum yok. Kesin olan şu ki ben, uzun zamandır ölüyüm, çoktan intihar etmişim. İntihar ettirildim, demek istiyorum. Ölüme açlık duymuyorum, varlık olmaya açlık duyuyorum.

Ve bazen daha fazlası gerekmez bir dahiyi intihara sürüklemek için.

Çünkü bir deli, toplumun dinlemek istememiş olduğu ve dayanılmaz gerçekler söylemesini engellemek istemiş olduğu bir insandır da.

En önemli insanı çaba, eylemlerimizde ahlaklı olmak için çalışmaktır. İç dengemiz ve hatta varoluşumuz buna bağlıdır. Ancak iyi ahlaklı eylemler hayata güzellik ve onur verebilir.