Kemal Sayar Sözleri ve Hayatı

İnsan zorlukla sınanmadan içindeki gücü keşfedemez açılmamış kanatların büyüklüğünü kimse bilemez.

İnsan zorlukla sınanmadan içindeki gücü keşfedemez açılmamış kanatların büyüklüğünü kimse bilemez.

Umutlu insan, kökü ve kanatları olan insandır, buhranların içinden çıkmanın ve sorunları çözmenin bir yolunu bulur. Hayatlarımız boyunca kök ve kanatlarımızı arar, bazen bulur, bazen de kaybederiz. Tuhaf ama, kanatlanacak cesareti bulanlar aynı zamanda bir kökü olanlardır.

Türk televizyonları türk toplumunun ruh sağlığını tehdit eden en büyük unsurdur. Bunu göğsümü gere gere söylerim. Bu adi, pespaye programlar insanların birbirine yabancılaşmasını tırmandırıyor. İnsanları değersizleştiriyor, metalaştırıyor. Bunun sonucunda da toplumda birbirine saygı duymayan, nesne muamelesi yapan bir gençlik türüyor.

Hız, modern dünyanın dehşet ve kuraklığına karşı kalkan işlevi görüyor. Hatırlamak istemediğimizi, hızlanarak unutuyoruz. Peki hız, hayattan mı yoksa ölümden mi kaçış? Hız, bir bakıma insanın kendi ölümünün, ölümlülüğünün farkına varmasını engelliyor.

Bir çaydanlığın kaynadığı her yerde kalpten kalbe bir yol var demektir. Evet, dost elinden gel olmayınca gidilmez; ama bir hanede çay demleniyorsa, bir gün oraya da gidilebilir, konuşulabilir, anlaşılabilir demektir.

Size kendimden bahsediyorum doktor
Biraz yağmur kimseyi incitmez.
İyi ruhların arasında dolaşan
Bir gölgeden söz ediyorum.
Acıdan çatlamış kalbi
Soğuğa dayanıklı kılan bir bilgiden
Terkedilmiş şizofrenleri
Kendine çeken vadiden
Keşişlerin hüznünden
Ve bir aşk yüzünden
Ayları karıştıran kişinin
Tababet-i ruhiyyesinden
Size kendimden bahsediyorum doktor
Ben kar yağarken ıslanmam.
Benim öbür adım rüzgar
Uğradığım orman
Değdiğim kalp uğuldar

Gerçeğin acı ilacı insanı ayık tutar. 'Pozitif' yalanlarla sahte cennetlerde gezinmek yerine, gerçeğin kolunda bu dünyaya yaslanmak yeğdir.

Başkasına verdiğim acı beni daha güçlü kılmaz, acıya katlanabilmekle daha güçlü olurum. Merhametli insandır yiğit olan.

Bazen adaletsizlik biz rahatımızdan vazgeçemediğimiz için gelir. Canımız yanmasın diye, canı yananların iniltilerine kulak tıkadığımız için.

Kişi kendi kalbine olan yolculuğunu tamamlandığında, herkesin kalbinde kendini bulur.

Bir toplumun uygarlık seviyesi, içindeki en zayıf üyelerine nasıl davrandığıyla ölçülür.

Yaşama sanatı, ıstırabımızdan öğrenmek ve neşemizi besleyip büyütmekle hükmünü icra eder.

Herkes vicdanı kadar insandır. Vicdan, insanlığımızın turnusol kağıdıdır.

İçimizde korkunun tohumları da durur, merhamet, aşk ve nezaketin tohumları da. Hangisine su verirsek o büyür. Neyin yeşereceği bizim seçimimiz.

Birinin kendini değiştirebilmesi, önce kendisini olduğu gibi kabul etmesiyle mümkündür.

Güzelliği arıyorsan, önce sen güzel ol.

Kötülerin kaybetmediği bir ülke, çocuklarına ahlakı öğretemez.

İyiliğe dair hiçbir söz, hiçbir eylem boşuna sarf edilmiş olamaz. Bir yerden yankı verir. Toprağa düşen bir tohum yoktur ki filiz vermesin.

Bir sufi sözünde söylendiği gibi, Her arayan bulamaz, ancak bulanlar yalnızca arayanlardır.

Ne bugünün ne de geçmişin bir saltanatı var artık. Ne saadet ne melankoli var. Upuzun, kımıltısız, yalın bir boşluk yalnızca.

Ümit ve iyimserliği birer mücevher gibi ruhunda gezdiren insanlar sayesinde dünyanın güzelleşir. Onların yeryüzüne vuran ışığı; bize adaletin, eşitliğin, saygının hala mümkün olduğunu, istersek kötülüğü değiştirebileceğimizi telkin eder. Ümidi diri tutan ise, yeryüzünde merhametin varlığıdır.

İnsanın olduğu yerde, sizin hikayenizi dinlemeye hazır bir yürek mutlaka vardır.

Dünya merhamet eksikliğinden can çekişiyor.

Dünya nasıl olsa bir gurbet, bağlanma sen ona küçük efendi; içinde yurdundan ayrılanların sızısı olsun.

Devrimlerin fitilini soylu ruhlar ateşler, tarihi buldukları dünyayı daha da güzelleştirmek isteyen iyimserler yazar.

Başkası olma, kendin ol Modern zamanların büyük palavrası. İnsanın kendisiyle sarhoşluğunun ürettiği, hamlığa rağmen olmuşluk yanılsaması.

Ruhunu satmayan her adam bu ahlaksız dünyanın suratında patlayan bir şamardır. 'Akıllı' bombalara yüreklerini siper eden mazlumlar, insanlığın zafer bildirisidir. Belki de bütün Gazze şimdi bir Musa'dır.

Bakmayı bilmek, sevmeyi bilmektir. Güzel, onun için zaman ayırana görünür.

Tuhaf olan, bugün müslim olduğunu söyleyen insanların hayatında çirkinliğin kurduğu saltanattır.

Kişi kendi kalbine olan yolculuğunu tamamladığında, herkesin kalbinde kendini bulur.

Herkesin konuşacak tonlarca şeyi olduğu bir dünyada, en çok işitebilen kulaklara ihtiyaç var. Hissedebilen kalplere de.

Yola çıktın çünkü dünya senin için yerleşmeye değmez.

Kötülükle aynı dilden konuştuğunda, onun saltanatı güçlenir. Marifet, onu dilsiz bırakmakta.

İnciten ne yaptığını bilmiyor ama sen biliyorsun. Bırak kin kindarların, hınç zalimlerin, kötülük kalpsizlerin olsun.

Acıya karşı en kolay yaptığımız şey, kendimizi uyuşturmaktır.

Merhametin eli, aklın aritmetiğinden hızlıdır.

Modern aşk: Sev beni, seveyim seni. Sen benim ihtiyaçlarımı doyur, ben de senin. Değiş tokuş ekonomisi, menfaat ortaklığı. Aşk da kirlendi.

Bilmiyorlar onlar Kalbi kırık bir çocuğun tarihi nerden başlar.

Biz uzaktan sevmelerde birinciyiz.

Batı rüyasından Batı riyasına uyandığımız şu günlerde, ahlakın ve adaletin yanında saf tutalım.

Yirmili yaşlarında bir genç kız, birden şöyle diyor bana : 'Affetmemek, ben Allah'tan daha iyi bilirim demektir.' Şaşkın, bakakalıyorum.

Egonu sessize al: Kendini doğru tart, mantık dışı riskler alma ve hatalarının sorumluluğunu üstlen, onları düzelt. Ruhunu tevazu ile süsle.

İnsanın kendi içine çekildiği sokaklar, deniz kıyıları ve nihayet şehirler vardır.

Bir kelebeğin kanat çırpışının fırtınalar çıkardığı bir dünyada, tarihi kahramanların yaptığını sanmak ne büyük bir aptallık.

Modern insanın problemi, samimi ve sahici olamaması.

İnsan zorlukla sınanmadan içinde saklı duran gücü keşfedemez. Açılmamış kanatların büyüklüğünü kimse bilemez.

Umutla karşılaşmak için ümitsizliğin ötesine gitmek gerek. Gecenin en ucuna kadar giderseniz, orada yeni bir şafakla karşılaşırsınız.

Her aşk bulunduğu kalbin şeklini alır.

Derdin varsa varsın. Derdin kadar varsın. Yaraların kadar... Hayatın beni getirdiği yerde sadece dert var diyorsan, o derdi hissedecek bir ruhun olduğuna sevinmelisin. Ya ruhun ölseydi?

Değerlerim davranışlarıma dönüştüğü kadar insanım : özüm sözüme, içim dışıma yansıyabildiği kadar.

Günün hesabını topladığın hasatla değil, ektiğin tohumla yap.

Hep gidecekmiş gibi yaşarsın da, Dünyada bir gurbet tadı olur ağzında.

Bırak hakikat incitsin seni, bir yalan avutacağına. Bırak, kendin olduğun için sevmesinler, başkası olduğun için alkışlayacaklarına.

Her ayrılık iyi bir vedayı hak eder. Kaybettiğinizi toprağa vermedikçe, yasınızı bitiremezsiniz.

Kırılgan erkekler de vardır. Hayatın uğramadık arka sokağını bırakmamış ama elinde avucunda bir şey kalmamış kimseler... Ne bir inci, ne bir gizli hazine, ne hayatı açıklamaya yetecek sloganlar, ne ömre yayılan bir aşk, ne uğruna ölünecek bir dava. Onlar da görünmemeye özen gösterirler. Yaşanmışlığın verdiği ağır tecrübe onları artık kenar sokaklardan geçmeye icbar eder. Kimse kendilerine ilişmesin isterler, ama bir punduna getirirseniz, size anlatacakları müthiş bir hikaye mutlaka vardır.

Hayat kitabımızı, Hayal kırıklığı ve umudun mürekkebine banarak yazıyoruz, bu yüzden olsa gerek, sayfaları rengarenk.

Modern dünyada insan daha özgür ama daha narsist ve yabancı. Narsizmin en önemli ilacı, insanın kendi benliğini aşan bir gayeye yönelmesi.

Hayatı daha duyarlı yaşamak için hüznü bilmek gerek. Hüzünle birlikte egomuza sınır çizmeyi öğreniriz. Tevazuyu, ötekinin haliyle hallenmeyi öğreniriz. Hüzün bize bu dünyada kendi benliklerimizi aşan, çok daha önemli meselelerin olduğunu fısıldar.

St. Augustine söylediği gibi, 'başkalarının günahları bizi aziz kılmaz'. Ne ki pek çok insan başkalarının hata ve günahlarını anlatmakla rahatlar, sanır ki kendisi o hatalardan münezzehtir ve bu yüzden yerdiği kişiye göre daha iyi bir yerde durmaktadır.

Sessizlik susmak değil, bir başkasının kelimeleriyle düşünmektir.

Galiba hepimiz yitirdiğimiz insanın yasını tutuyoruz. Mümin yitirdiği inancın yasını tutuyor. Komünist yitirdiği ütopyanın yasını. Millet, millet olamamanın, komşu komşuluk edemiyor oluşun yasını tutuyor. Politikanın bize ileride daha güzel bir dünya sunacağına dair itikadımızı yitirmenin yasını tutuyoruz.

Sevdiklerinden zaman çalan kişi aslında hayattan çalmaktadır. Zamandan tasarruf etmek için sevgiyi heba eden, hayatı heba eder.

İnsan ötekinin yüzünü arayan bir varlık. Bir başkasında yankılanmak isteyen, içinin ışıklarını bir başkasının içine düşürmek isteyen bir varlık.

Olmak cesaret ister. İçimizdeki boşluktan aşağıya bakabilme cesareti. Muhakkak ki başımız dönecektir. Sendelersek uçurumdan aşağı gideceğiz. Ama bakmazsak öğrenemeyeceğiz orada ne olduğunu; bizi bekleyen bizi biz yapan şeyi.

Hayatı sadeleştirmek gerekiyor, basit yaşayan insanlar, kanaat edebilenler, ele geçirmeyi reddedenler, kendilerini sınırlandırabilenler bir adım önde yürüyor. Onlar, nadide sarı laleler gibi ışıltılarıyla dünyayı güzelleştiriyor.

Şöyle ağlayarak yalvaramıyorsam Mevlâ'ya harfler arasında yalpalayan o ömrü ne yapayım ?

Ruhumuzun en derin yaraları, ancak affetmekle iyileşir.

Merhametin kol gezdiği bir dünyada insan insana yurt ve sığınaktır. Merhametli insan, bütün varlığa yar ve yardımcıdır.