Frida Kahlo Sözleri ve Hayatı

Ahlak, namus deyince sadece kadından konuşan herkes ahlaksız ve namussuzdur.

İnsan diyorum, öyle durduk yere soğumuyor hayattan ve insandan. Susuyor, sustukça biriktiriyor ve sonra ya içindekileri haykırıyor ya da sessizce uzaklaşıyor. Herkesten ve her şeyden.

Uğraşarak düzeltemediğinden, vazgeçerek kurtulursun.

Kötüyüm, gitgide daha da kötü olacağım ama yavaş yavaş yalnız kalmaya alışıyorum, bu bile bir şeydir, bir avantaj, bir zaferdir.

Sakinliğimi çalanlar beni deli olmakla suçluyor.

Sevgi basitti, karmaşık olan bizlerdik.

Ben uçmak isteyip de uçamayan bir kuş gibiydim.

Bir gün oğlum olursa ona ilk öğreteceğim şey, gönül almak için çabalamanın erkekliğinden hiçbir şey götürmeyeceği olacak.

Bir erkek vazgeçmek istiyorsa tek bir neden yeterlidir ama biz kadınlar sevgimiz için mücadele ederiz.

İyileşmek mi? Ama ben hasta değilim ki, kırık döküğüm. Aynı şey değil, anlıyor musun?

Kendi tenimden daha çok seviyorum seni.

Sevmekten ne zaman vazgeçtim?

Acılar geçicidir. Ama her sevinç, en derin sonsuzluğa uzanır.

Çıkış yolunun güzel olacağını ve asla geri dönmeyeceğimi umarım.

Ben aşkın, acının ve devrimin kadınıyım.

Kendi portremi resmediyorum çünkü çoğunlukla yalnızım, çünkü en iyi tanıdığım insanım.

Beni anlamadın demeyeceğim. Beni anladın. Zaten en dayanılmaz acı buydu. Sen beni anladın. Anladığın halde canımı yaktın.

Sevgi basitti, karmaşık olan bizlerdik.

Beni anlamadın demeyeceğim. Beni anladın. Zaten en dayanılmaz acı buydu. Sen beni anladın. Anladığın halde canımı yaktın.

Beni anlamadın demeyeceğim. Beni anladın. Zaten en dayanılmaz acı buydu. Sen beni anladın. Anladığın halde canımı yaktın.

Rüyaları asla resmetmedim. Canlandırdıklarım benim gerçeklerimdi.

Bedenim beni bırakacak. Oysa ben hep o bedenin kurbanı olmuşumdur; biraz asi de olsa bir kurban işte. Biliyorum aslında birbirimizi yok edeceğiz, böylece mücadele sonunda ortaya hiçbir galip çıkmayacak. Düşüncenin sırf hasar görmemiş olmasından ötürü, tenden oluşan öteki maddeden kopabileceğini düşünmek ne hoş bir yanılsama.

Çıkış yolunun güzel olacağını ve asla geri dönmeyeceğimi umarım.

Hep kendimi dünyanın en garip insanı olarak düşünürdüm. Fakat sonra dünyada ne kadar çok insan olduğunu düşünmeye başladım. Bu kadar çok insan arasında elbet benim gibi biri olmalıydı, kendini benzer yönlerden tuhaf ve kusurlu hisseden. Sonra onu hayal etmeye başladım. Bir yerlerde oturmuş onun da beni düşünüyor olduğunu hayal ettim. Yani eğer bir yerlerdeysen ve bunu okuyorsan ve bunu biliyorsan, evet, bu doğru ben buradayım ve en az senin kadar garibim.